Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.
Λίγο εδώ, πολύ στα χαμένα.
Με μια φωνή που μένει στη σιωπή.
Δεν έχω τι να πω.
Δεν υπάρχουν λέξεις πια που να έχουν αξία, αν δεν τις λέω σε εσένα.
Δεν υπάρχουν λόγια που δεν τα έχουμε πει.
Τα έχουμε όλα πει.
Ίσως να πρέπει να φτιάξουμε δικό μας αλφάβητο.
Να συντάξουμε λέξεις που θα καταλαβαίνουμε μόνο εμείς.
Έτσι και αλλιώς κανείς δεν μας καταλαβαίνει.
Γιατί βλέπουν με τα μάτια και όχι με την καρδιά.
Λίγο εδώ, πολύ στα χαμένα.
Με ένα μυαλό που ταξιδεύει.
Στα λουλούδια τα ανθισμένα που δεν τα κοιτάζω πια με χαρά.
Δεν έχω κάπου να τα δώσω.
Στα αρώματα που μείναν σε υφάσματα που σε λίγο θα μπουν για πλύσιμο.
Θα το αναβάλλω για λίγο.
Ώσπου να βγει ήλιος ξανά για να στεγνώσουν πιο γρήγορα.
Ως τότε, τα δίπλωσα σε μια γωνιά.
Να τα έχω εύκαιρα κάθε που θα μου λείπεις λίγο παραπάνω.
Να τα μυρίζω με τα μάτια κλειστά.
Για να νιώθω ότι είσαι εδώ, έστω για τόσο.
Τόσο όσο διαρκεί μια εισπνοή, που γεμίζει τα μέσα μου από εσένα.
Λίγο εδώ, πολύ στα χαμένα.
Με μια ματιά κενή να βλέπει εικόνες από εκπομπές στην τηλεόραση που βλέπαμε παρέα.
Και να μην είναι τίποτα ίδιο πια.
Γιατί τίποτα δεν είναι.
Δεν είσαι εσύ εδώ.
Γι’αυτό.
Λίγο εδώ, πολύ στα χαμένα.
Με μια φωνή που ανυπομονεί να σου ξαναμιλήσει.
Με ένα μυαλό που αδημονεί να σου προκαλέσει ένα σου χαμόγελο.
Με τα λουλούδια να ανθίζουν περιμένοντάς σε να τα θαυμάσεις.
Με τα παπλώματα απλωμένα στα σχοινιά μου.
Και ούτε που μπορώ να φανταστώ να λείπουν τα ρούχα σου από τα σχοινιά μου.
Με μια ματιά που υπάρχει μόνο και μόνο για να καθρεφτιστεί ξανά η μορφή σου στις κόρες της.
Θα σε περιμένω.
Για να γίνω ξανά, πολύ εδώ και λίγο στα χαμένα.