Με λένε άντρα, και δεν θέλω να παίζεις το ρόλο μου. 

Και τώρα που λύσαμε το τι (νομίζουν πως) θέλουν οι γυναίκες και γέλασε και το χειλάκι μας με την αναποφασιστικότητά τους, έλα να πάμε ρε παλίκαρε και σε εσένα.
Ναι, ναι, μην με κοιτάς, σε εσένα μιλάω, περίπου Κούρκουλε, κατά προσέγγιση Ξανθόπουλε με μια essence από Γιαννακά.
Έλα να στο κάνω και πιο εύκολο γιατί σε πήγα χρόνια πίσω και παίζει να νομίζεις ότι μιλάω άλλη γλώσσα.
Εσένα λέω, που μπέρδεψες το Γκλέτσο με τον Σπαλιάρα και τον μεταμόρφωσες σε Ντάνο.
Πριν την κράξεις ότι δεν ξέρει τι θέλει, δεν ξέρει πού να το ψάξει και δεν ξέρει γενικά πού της πάνε τα 4 την μούρη σου την κοίταξες στον καθρέφτη;
Γιατί το εύκολο είναι να κράζεις, το δύσκολο είναι να φτύσεις την μούρη σου στον καθρέφτη (κι οχι για να μην σε ματιάσεις).

Θες λοιπόν, μια όμορφη (εννοείται) με αναλογίες μοντέλου (εννοείται), ξανθιά με μυαλό καστανής, τσαχπίνα στα μεταξύ σας αλλά χαμηλοβλεπούσα όταν είστε έξω, να ξέρει τις παραλλαγές του Κάμα Σούτρα απ’ έξω κι ανακατωτά αλλά να μην έχει πάει με πάνω από τρεις, να είναι μέσα σε ανοιχτόμυαλα “παιχνίδια” αλλά να μην τα έχει ξανακάνει με κανέναν πριν από εσένα.
Καλά το πάω;
Εννοείται να μαγειρεύει σαν την μαμά σου (γιατί την γιαγιά σου δεν θα την φτάσει ποτέ), να είναι συμπονετική, ανεκτική, τρυφερή, να ξέρει πότε να μιλάει και πότε να το βουλώνει, να ακολουθεί αγόγγυστα την ομάδα σου σε μπάσκετ, ποδόσφαιρο και κρίκετ άμα λάχει, να απαντάει στο λεπτό στα μηνύματά σου και να είναι πάντα έτοιμη να προσαρμοστεί στα κέφια σου.

Να είναι πάντα προσεγμένη, περιποιημένη, με μαλλί και νύχι στην εντέλεια αλλά να μην σπαταλάει και μια μέρα στα beaute της!
Γιατί αν είναι σαν την Μποφίλιου σήμερα θα την λες πλαστική και αν είναι σαν την Μποφίλιου προ δεκαετίας, θα την λες ξεχασμένη Κνίτισα!
Α! Και να μην γκρινιάζει!! Σημαντικό αδερφέ, να μην γκρινιάζει!!

Ρε με δουλεύεις;;
Αυτή και σε ρομπότ να βγει, πάλι θα της βρεις πως κάτι της λείπει.
Κι όσο εσύ προσπαθείς να αποφασίσεις πώς θα ταιριάξεις το μυαλό της Χρονοπούλου, με την μαγκιά της Καρέζη, την τσαχπινιά της Αλίκης κι όλα αυτά να τα χωρέσεις και στο σώμα της Λάσκαρη, κάποιος άλλος που θέλει μια γυναίκα, να τον νιώθει και να την νιώθει, να τον καταλαβαίνει, να την καταλαβαίνει και να γκρινιάζει όλες τις ώρες εκτός απ’ όταν παίζει η ομάδα, έχει ήδη σαλπάρει γι’άλλη γη κι άλλα μέρη.

Αδερφέ, δεν είναι μόνο εκείνες υπεύθυνες για την κρίση ταυτότητάς τους.
Είμαστε κι εμείς υπεύθυνοι που δεν ξέρουμε τι θέλουμε.
Δεν ξέρουμε τι ζητάμε γιατί δεν ξέρουμε κι εμείς πια ποιοι είμαστε και τι μας ικανοποιεί.
Δεν έχασαν μόνοι τους τον μπούσουλα, τους την ζαλίσαμε κι εμείς την πουτάνα την πυξίδα και βαρέθηκαν να περιμένουν την συνταγή για ντολμαδάκια της μαμάς σου.

Σηκώθηκαν, ντύθηκαν, βάφτηκαν, έβαλαν και τις γόβες τους και χειραφετήθηκαν.
Κι όσο έμπαιναν στο ρόλο του άντρα, τόσο βολεύονταν.
Κι όσο πίστευα τις μαλακίες τύπου “ο άντρας της ζωής μου είμαι εγώ” τόσο έχαναν το παιχνίδι.
Κι εμείς τις αφήναμε γιατί νομίζαμε είναι άλλο ένα καπρίτσιο.

Έλα να ξανασυστηθούμε ρε κοπελιά.
Με λένε άντρα, και δεν θέλω να παίζεις το ρόλο μου.
Θέλω να πρωταγωνιστήσεις στο δικό σου!