Μη μ’αγαπάς επειδή πρέπει, αλλά επειδή το αξίζω

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Σκληρή έννοια και πως να την καταπιείς. Είναι εγωιστικό, όμως, να νομίζουμε ή να πιστεύουμε μπαίνοντας σε μια σχέση (όποια σχέση), ότι θα κρατήσει για πάντα.
Ένα ουτοπικό πάντα.

Τίποτα δεν είναι για πάντα, τίποτα δεν μπορεί να είναι για πάντα. Ίσως είναι καλύτερα να μην βάζουμε όρια και χρόνο στις σχέσεις. Και δεν εννοώ μόνο τις ερωτικές, αλλά σε όλες.
Φίλοι για πάντα, για πάντα μαζί και ξυπνάς μια μέρα και το πάντα έχει ξεφτίσει. Και μπορεί και οι δύο να αποφασίσανε να σταματήσει κάπου η σχέση. Αν όχι, τότε ο άλλος νιώθει απόρριψη. Και είναι λογικό, γιατί τίποτα δεν είναι παράλογο με τα συναισθήματα. Αλλά σε κάποιους τελειώνουν και είναι παράλογο να ζητάμε να συνεχίσουν να αισθάνονται το ίδιο.

Υπάρχει μια απερίγραπτη ταμπέλα που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο: “Να κάνω όνειρα ή καφέ”;
Να μην κάνεις τίποτα, καλέ. Ακόμη δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβγάλαμε;
Κι αν με ρωτήσεις προσωπικά, εγώ θέλω να μ’αγαπάει κάποιος γιατί το αξίζω κι όχι γιατί πρέπει. Φεύγω και πάντα θα φεύγω απ’όλα όσα αγάπησα, με το κεφάλι ψηλά.

Στην ουσία δεν πρέπει να σε στοιχειώνει η αγάπη. Να σ’απογειώνει πρέπει κι όχι πρέπει, τι σημαίνει πρέπει;
Πρέπει να μ’αγαπάς; Δεν θέλω να πρέπει μωρέ, θέλω να τ’αξίζω.
Κι αν έκρινες ότι δεν αξίζω την αγάπη σου, δεν την θέλω, κράτησε την και μοίρασέ την αλλού. Και μην το βλέπεις σαν απόρριψη, δες το σαν μια ευκαιρία να κάνεις κάτι διαφορετικό. Κι ότι απορρίπτει κάποιος, κάποιος άλλος τρελαίνεται γι’αυτό.

Η ζωή είναι σκληρή, όπως κι η απόρριψη, αλλά είναι συνάμα και γλυκιά, όπως η προσμονή. Γι αυτό να προσμένεις πάντα το επόμενο βήμα, αυτό που σε πάει “μπροστά”.