Γράφει η Μοσχούλα Σολάκη
Σκέψεις και εικόνες μηνών, αυτοπαρατήρηση και ένα γρήγορο τσιγάρο στο μπαλκόνι με τον μπαμπά μου. Μία φράση κλειδί: «οι φελλοί και τα σκατά, επιπλέουν παιδί μου!». Προβλήματα παντού, πρόσωπα σκυθρωπά, γονατισμένα από τα βάρη της καθημερινότητας, ανάσες βαριές που μετά βίας βγαίνουν. Ένα μόνιμο «αχ» ζωγραφισμένο σε βλέμματα χαοτικά, μία απορία, ένα «γιατί» και μια πίκρα! Κινήσεις ρομποτικές, ρυθμοί φρενήρεις, κεφάλια σκυμμένα, αμίλητα..
Πόσο θόρυβο κάνουν οι σιωπές τους, Θεέ μου! Πόσα μαρτυρούν τα μάτια τους! Αν μπορούσαν να ουρλιάξουν, θα τρόμαζες.. Φόβος και σαπίλα. Ερημιά και απόγνωση. Κάποιες φορές όλα φαντάζουν τόσο δύσκολα. Αχ, να ‘τανε κάτι μια φορά στη ζωή μου εύκολο, ξεστομίζεις..
Που ‘σαι, φτάνει η ανέχεια! Πόσα καταπίνεις και τρώνε τα ψυχοσωματικά τις σάρκες σου. Έχουμε όνειρα, που να πάρει. Όνειρα, που πέφτει χώμα πάνω τους. Θέλουμε να ζήσουμε. Μας αξίζει κάτι περισσότερο από μια ζοφερή επιβίωση. Φτάνει τόση μετεωρότητα! Άνθρωποι βουνά, που άλλοτε κάλπαζαν σαν Αραβικά αδάμαστα άλογα, σήμερα λυγίζουν, σήμερα βαρυγκωμούν. Ασήκωτο το τίμημα της ηθικής. Σακί με πέτρες στην πλάτη, σε καμπουριάζει , σε ρίχνει κάτω, σε κάνει ένα με τη γη..
Και όλα αυτά γιατί; Γιατί δε μπορείς το άδικο. Δε μπορείς την «πουστιά». Η ράτσα σου δεν έχει από αυτό το υλικό στο αίμα της. Πάντα με το σταυρό στο χέρι. Να μην ενοχλείς και να λυσσάνε να σου βγάλουν τα μάτια. Να μη μιλάς και ν’ ακούς τέρατα για σένα από ανθρώπους που δεν ξέρουν ούτε τι χρώμα έχεις. Κακία, αηδία και φαγωμάρα! Δε χορταίνουν να σε βλέπουν να σέρνεσαι, λες και η δυστυχία σου θα τους προσφέρει κάτι. Μην προκόψεις, μην πας μπροστά, μην εξελιχθείς..
Πως τολμάς να προχωρήσεις; Γιατί δεν ζήτησες την άποψη τους; Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι φελλοί και τι θέλουν από σένα; Όλα πάνε τόσο ανάποδα ή εσύ είσαι σε άλλη τροχιά; Όσο πιο «δήθεν» είσαι, τόσο πιο αξιοθαύμαστος γίνεσαι.. Όσο πιο μεγάλη «βίζιτα», τόσο πιο αξιοζήλευτη. Όσο γλείφεις, τόσο ανεβαίνεις και όσο πιο βρώμικα παίζεις, τόσο πιο ψηλά φτάνεις. Καμαρώνετε σαν γύφτικα σκεπάρνια για όσα έχετε «πετύχει» , λες και δεν ξέρουμε την ξεφτίλα σας..
Και εμείς οι άλλοι , οι από άλλο ανέκδοτο, έχουμε σιχαθεί τον κόσμο σας! Έχουμε σιχαθεί να μας ταΐζετε ψέμα! Αλήθεια ρε! Σας πήραμε χαμπάρι πια. Όχι, μπορεί ο κόσμος μας να μην αλλάξει ποτέ, εμείς όμως θα ζήσουμε και κανείς δε θα μας το στερήσει αυτό. Όσο ουτοπική και να μοιάζει καμιά φορά η χαρά, υπάρχει! Ευτυχώς υπάρχει, αυτή μένει καθάρια, δεν ξεπουλιέται και δεν εξαγοράζεται. Όση λάσπη και αν ρίξεις πάνω της θα βρει το δρόμο και θα βγει ξανά στην επιφάνεια. Όποιος αγωνίζεται με σηκωμένα τα δικά του μανίκια, αργεί, αλλά φτάνει. Κάποια μέρα φτάνει!
Ξέρω, βαρέθηκες ν’ ακούς τη λέξη «υπομονή», όλη σου η ζωή υπομονή ήταν. Δε θα σου την πω αυτήν τη φορά, εξάλλου στη φανερώνουν τα μάτια μου. Θα σου πω μοναχά, πως είμαστε στο σωστό δρόμο, το φως είναι κοντά. Αχνοφαίνεται απ’ το τούνελ. Δεν είσαι μόνος! Είμαστε μαζί σε όλο αυτό και αυτό το « μαζί», δεν είναι μολυσμένο, είναι αυθεντικό και μια ελπίδα από μόνο του..
Join the discussion