Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
Έχεις φάει σκάλωμα και μπαίνεις κάθε τρεις και λίγο να τσεκάρεις πότε ήταν σε σύνδεση…
Ανοιγοκλείνεις τη συνομιλία σας, να δεις αν διάβασε το μήνυμά σου, αν απάντησε και δεν το άκουσες (ναι, κι όμως· στις μεγάλες απελπισίες μας, μας περνάει κι αυτό απ’το μυαλό).
Και ξαφνικά, γίνεται αυτό που δεν πρέπει με τίποτα να γίνει: πατάς το εικονίδιο και η βιντεοκλήση ξεκινά!
Αρχίζεις να ουρλιάζεις, τα δάχτυλά σου παίρνουν φωτιά και προσπαθείς να την σταματήσεις! Βρίζεις, βρίζεις, βρίζεις και καταριέσαι την τεχνολογία! Μάταια όλα. Με πόνο ψυχής και ντροπή μεγάλη, συνειδητοποιείς πως ο συνομιλητής σου πολύ σύντομα θα δει μια αναπάντητη βιντεοκλήση από σένα.
Και θέλεις να ανοίξει η Γη να σε καταπιεί, αλλά δεν ανοίγει. Εύχεσαι να υπήρχε ένα κουμπί, να το πατούσες και να διαγραφόσουν απ’όλα τα σόσιαλ τα μίντια, αλλά πού; Έχει προχωρήσει η τεχνολογία, δε λέω, αλλά όχι τόσο όσο θα έπρεπε.
Κι απορώ τώρα εγώ : γιατί καλοί μου άνθρωποι, εσύ του Facebook κι εσύ ο άλλος του Viber, γιατί δεν κάνετε κάτι να σταματήσετε την ξεφτίλα μας; Τόσος κόσμος υποφέρει απ’ αυτά τα εικονίδια που σχεδόν αυτοβούλως πατιούνται· αποκλείεται να μην το ξέρετε!
Το λιγότερο που θα έπρεπε να κάνετε είναι το εξής: κάθε φορά που πατάμε το εικονίδιο, να μας ρωτάτε αν είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε να πραγματοποιηθεί η κλήση. Στη συνέχεια να μας ρωτάτε κάτι ακόμα για μεγαλύτερη ασφάλεια… δεν ξέρω τι.
Ημερομηνία γέννησης; ΑΦΜ; ΑΜΚΑ ; Ε9; Πότε φάγαμε τελευταία φορά φακές;
Κάτι τέλος πάντων που να μας αποτρέπει από τέτοια ρεζιλίκια βρε αδερφέ. Δείξτε επιτέλους λίγο έλεος στη διαδικτυακή καψούρα. Φτάνει πια!
Σε σένα, που τώρα με διαβάζεις και ταυτίζεσαι, στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς. Δεν είσαι μόνος/-η.
Είμαστε πολλοί/-ές εκεί έξω να ξέρεις και συμπάσχουμε! Συμπάσχουμε κι ελπίζουμε σε μια διαδικτυακή πλατφόρμα, με λιγότερες στιγμές ατόφιας ντροπής. Venceremos!
