Να είμαι εσύ..

Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου

Να είμαι εσύ.
Να ξυπνώ το πρωί με το κεφάλι άδειο από σκέψεις. Να μπορώ να προγραμματίσω την μέρα μου, χωρίς να με νοιάζει αν θα εμπεριέχει μέσα της κάτι πέρα από εμένα.

Να αντικρίζω το είδωλό μου στον καθρέφτη και να μη νιώθω ότι κάτι μου λείπει. Να μην αλωνίζω σε ξεχασμένα όνειρα, για να με συναντήσω και να να πάψω να κλειδώνω τις σκέψεις μου σε φθαρμένα από τον χρόνο σεντούκια.

Να σταματήσω να υποκρίνομαι πως είμαι καλά και να αρνούμαι να βολευτώ στην κανονικότητά μου. Να μην έχω λόγους να κλαίω και να μπορέσω να δώσω στην ψυχή μου όλες εκείνες τις αιτίες που απεγνωσμένα αναζητά για να γελάσει.

Να βρω τη χαμένη τελεία για όλα τα αναπάντητα ερωτηματικά που μου φορτώθηκαν στο μυαλό και να μην τριγυρίζω σε μπερδεμένους λαβύρινθους, τυλίγοντας νήματα γύρω από τον δικό μου λαιμό. Να έχω την ικανότητα να αντιστέκομαι σε όσα κάποτε ισχυρίστηκα πως λαχτάρησα και να μου περνούν απαρατήρητα τα αισθήματα των ανθρώπων γύρω μου.

Αισθήματα. Η μεγαλύτερη παγίδα των ανθρώπων, που οικειωθελώς εξόρισαν τη λογική. Αν κάτι θα ήθελα περισσότερο απ’ όλα, ήταν να μπορούσα να πατήσω εκείνο τον διακόπτη που μεμιάς απενεργοποιεί κάθε μάταιο συναίσθημα και σε αποτρέπει από οποιαδήποτε συναισθηματική εμπλοκή που δεν αντέχεις.

Να είμαι εσύ.
Να μην έχω πρόβλημα με την ψύχρα μιας ταλαιπωρημένης καρδιάς και να επιλέγω πεισματικά, σχεδόν εμμονικά, την πραγματικότητα από μια παρ’ ολίγον ευτυχία. ‘Αλλωστε, ποτέ καμία πιθανότητα δεν στάθηκε πιο δυνατή από εκείνα που ξέρουμε ως δεδομένα.

Να βουτάω στα βαθιά και την αμέσως επόμενη στιγμή να σηκώνομαι χωρίς ίχνος φθοράς επάνω μου, γιατί ενδόμυχα θα ξέρω, μα δε θα παραδέχομαι, πως η δειλία μου ήταν η πιο ισχυρή πανοπλία που φόρεσα ποτέ. Να μην εμμένω σε ατυχείς λεπτομέρειες, που τελικά δεν κατάφεραν να κάνουν τη διαφορά και να σταματήσω κάθε προσπάθεια συγχρονισμού της πραγματικότητας με το όνειρο.

Να ήμουν εσύ, για να μπορούσα να δω με τα μάτια σου πόσο φως έχει ο υπολογιστικά πλασμένος κόσμος σου και ποια μελαγχολική μελωδία τραγουδά η ψυχή σου, όταν αντικρίζεις τα δήθεν άθραυστα κομμάτια σου ραγισμένα πίσω από μια μισάνοιχτα πόρτα.