Να μ’ αγαπάς χωρίς σημεία στίξης και “αλλά”.

Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου

Έρωτας. Ένας μικρός φτερωτός θεός, που έρχεται και σε παρασέρνει μέσα στη δίνη του. Γεννιέται με ορμή και ένταση ανάμεσα σε δύο άτομα, τα κάνει να πετάνε και να προσγειώνονται με τα μούτρα στην πραγματικότητα, όταν αποφασίζει να φύγει, αφήνοντάς τους άδειους, ξέπνοους, με αναμνήσεις που πονάνε, με δάκρυα που αργούν να στεγνώσουν και μία θλίψη, που με τον καιρό θα γίνει μία πληγή στην καρδιά.

Κάπου απέναντι υπάρχει η αγάπη. Μία σταθερή κινητήριος δύναμη. Η αγάπη δεν είναι λαχνός που σου τυχαίνει ακούσια. Κάθε άλλο. Είναι συνειδητή επιλογή. Θέλεις κι επιλέγεις να αγαπάς. Κάνεις τα πάντα για εκείνο που αγαπάς. Προσπαθείς, επιμένεις, συγχωρείς και δίνεις ευκαιρίες. Στην αγάπη δε βροντάς την πόρτα πίσω σου. Την κλείνεις και μένεις μέσα, γιατί πιστεύεις στην κοινή πορεία. Η αγάπη ζητάει χρόνο, δεν ενδιαφέρεται για τα εφήμερα, θέλει ανθρώπους που το “λέει η ψυχούλα” τους και βρίσκει αξία στα πιο απλά πράγματα.

Να μ’ αγαπάς, λοιπόν!

Να μ’ αγαπάς, όταν ξυπνάω μες στα νεύρα από τον ύπνο μου, γιατί σε άφησα να δεις τις παραξενιές και τις ιδιοτροπίες μου. Να μ’ αγαπάς όταν μαλώνουμε και τρέχω να ετοιμάσω το αγαπημένο σου φαγητό, γιατί ξέρω πώς να σε καλοπιάνω. Να μ’ αγαπάς, γιατί έχουμε φτιάξει με κόπο το δικό μας μικρόκοσμο, μάθαμε να γελάμε με τα ίδια αστεία και να μην αντέχουμε τα ίδια πράγματα. Να μ’ αγαπάς κάθε φορά που ακούς όλες τις βαρετές μου ιστορίες, γιατί νιώθω πως παίρνουν αξία, όταν τις μοιράζομαι μαζί σου.

Να μ’ αγαπάς, όχι γιατί είμαι το κορίτσι των ονείρων σου, αλλά η γυναίκα με την οποία μπορείς να και θέλεις να συνυπάρχεις στη δύσκολη καθημερινότητα. Να μ’ αγαπάς, όχι για τα προτερήματα και τις καλές μου πλευρές. Να βλέπεις κάτω από αυτά, να γνωρίζεις και το παραμικρό μου ελάττωμα και συνειδητά να με επιλέγεις με μεγαλύτερη δύναμη. Να μ’ αγαπάς, γιατί ξέρεις πως δεν είμαι τέλεια, μα αληθινή. Να μ’ αγαπάς, όχι γιατί δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα, μα γιατί δε θέλεις μία ζωή που δε θα με συμπεριλαμβάνει. Να μ’ αγαπάς, όχι γιατί σε νοιάζομαι, αλλά γιατί θέλεις να με προσέχεις και να ‘σαι ο ήρωάς μου.

Να μ’ αγαπάς χωρίς σημεία στίξης και “αλλά”.

Να μ΄αγαπάς για όλες τις δύσκολες στιγμές που περνάμε χέρι χέρι και για τα καθησυχαστικά βλέμματα που ρίχνουμε ο ένας στον άλλον σε στιγμές πανικού. Να μ’ αγαπάς για τα λάθη που κάνω, ενώ με είχες προειδοποιήσει και να με σηκώνεις πλάι σου, να νιώθω λιγάκι πιο δυνατή από πριν. Να μ’ αγαπάς για όλους τους παγωμένους μας χειμώνες, που γίνανε ονειρικά καλοκαίρια χάρη στην πίστη που δείξαμε στο “μαζί” μας. Να μ’ αγαπάς όταν αναθεματίζω την ώρα και τη στιγμή που σε γνώρισα και μετά κρύβομαι με δάκρυα στην αγκαλιά σου. Να μ’ αγαπάς για όλα όσα ποτέ δε σου έταξα, μα με κάποιον παράξενο τρόπο τα συνάντησες μέσα μου.

Να μ’ αγαπάς απλά. Χωρίς βαρύγδουπες υποσχέσεις, χωρίς αλγόριθμους και δύσκολες συναρτήσεις.

Να μ’ αγαπάς χωρίς γρίφους και τεστ δεξιοτήτων.

Να μ’ αγαπάς γιατί εγώ είμαι ό,τι πιο δικό σου.