Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες μια χάρη στον εαυτό σου;
Είμαστε εκείνοι οι τύποι ανθρώπων, που ιεραρχούμε τις ανάγκες των άλλων πιο ψηλά από τις δικές μας και εξαρτάμε την ευτυχία μας περισσότερο από το τι προσφέρουμε στους άλλους, παρά από το τι χρειαζόμαστε εμείς. Κάπως στυγνά, λοιπόν, συνειδητοποιούμε πως δε φταίνε ούτε οι καταστάσεις, ούτε οι συνθήκες για όσα δεν πετυχαίνουμε, αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός, που έμαθε να μοιράζει απλόχερα χάρες και να στερεί από τον ίδιο όλα όσα θέλει.
Αυτή ακριβώς η συνειδητοποίηση συμβαίνει τη στιγμή που κοιτάζεις στον καθρέφτη και δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν άλλον για όσα σου λείπουν. Συμβαίνει τη στιγμή που ξεσκονίζοντας τη ζωή σου, δεν έχεις να ρίξεις σε κανέναν το βάρος και απλά αναλαμβάνεις πλήρως την ευθύνη, γιατί ξέρεις πως προσπαθώντας να κάνεις ευτυχισμένους τους γύρω σου, απομακρύνεσαι ολοένα και περισσότερο από τη δική σου ευτυχία.
Κάνε στον εαυτό σου μια χάρη. Διέγραψε για πάντα πράγματα που δε θέλεις να σου ανήκουν, απομάκρυνε ανθρώπους που σου στερούν την ευημερία, σταμάτα να τρέχεις σαν κυνηγημένος από τα προβλήματά σου. Δοκίμασε να κάνεις κάτι που συνήθισες να λες πως δε σου χρειάζεται, να αρνείσαι να κάνεις αυτά που σε βαραίνουν, μόνο και μόνο για να είσαι αγαπητός, να μη φοβάσαι να ζητάς ένα διάλειμμα, όταν είσαι κουρασμένος, να ξυπνάς πιο αργά τα Σαββατοκύριακα και να μην αναβάλλεις επ’αόριστον τις μικρές προσωπικές σου απολαύσεις.
Να είσαι ένας ρεαλιστής ασυμβίβαστος, να μη μένεις σε χλιαρές σχέσεις και να πάψεις να σπαταλάς ευκαιρίες σε ανθρώπους που δεν τις αξίζουν. Να αφήνεις το παρελθόν να κοιμάται σε δρόμους παλιούς και ατάραχους και να βγαίνεις εκτός προγράμματος κάποιες φορές.
Να μη θεωρείς τα συναισθήματά σου δεδομένα και να αφήνεις που και που και τους άλλους να προσπαθούν για εσένα, όπως εσύ έχεις κάνει αμέτρητες φορές. Να δίνεις αξία στον εαυτό σου, πριν τολμήσεις να την απαιτήσεις και να μην ντρέπεσαι ποτέ που μπορείς να ονειρεύεσαι σε καιρούς δύσκολους.
Να επιτρέπεις στον εαυτό σου να σπάσει και να κλαίει. Να πέφτεις τελείως, όταν αυτό θα σε κάνει να σηκωθείς με περισσότερη δύναμη απ’όση νόμιζες ότι κρύβεις, να νιώθεις εντάξει με το γεγονός πως δεν έχεις όλες τις απαντήσεις και να αφήνεσαι στον πόνο, χωρίς να επιδιώκεις να τον επουλώσεις άμεσα.
Να δοκιμάζεις ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής από αυτόν που έχεις συνηθίσει εσύ ή άλλοι για σένα και να μη φοβάσαι την απόρριψη ή την αμφισβήτηση από απογοητευτικούς ανθρώπους. Να επιστρέφεις σε αυτά που αγαπάς, να κακομαθαίνεις τον εαυτό σου και να μη θεωρείς εγωιστικό να έχεις μία ζωή, η οποία σε εξιτάρει. Να σε συγχωρείς για τα λάθη σου και να μάθεις να λες όχι, χωρίς εξηγήσεις, μόνο για να μαθαίνεις χαρακτήρες.
Να σε αγαπάς και να σε προσέχεις, γιατί αυτά είναι οι καραμέλες που κάνεις δώρο στη δική σου ψυχή. Αν όχι εσύ, τότε ποιος;