Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Μην με παρεξηγείς, δεν είμαι ούτε της μοναξιάς, ούτε της μοναχικότητας, αν και τ’αγάπησα και τα δυο και δεν τα φοβήθηκα ποτέ.
Αυτό που φοβήθηκα, ήταν τον συμβιβασμό.
Την μιζέρια που κρύβουν τα επιβεβλημένα “πρέπει”.
Την μούχλα που αναδύουν οι συμβιβασμένες παρουσίες, τα προγραμματισμένα χαμόγελα, τα προβαρισμένα “σ’αγαπώ” και τα αυτόματα “κι εγώ”.
Βλέπεις ψυχή μου, οι δειλοί δεν χώρισαν ποτέ.
Δεν τόλμησαν ποτέ να γίνουν τίποτα παραπάνω από παρατηρητές της ζωής που θα ήθελαν να ζουν.
Δεν τόλμησαν ποτέ να διεκδικήσουν τις αλήθειες τους.
Δεν τόλμησαν να ρισκάρουν την βολή τους και να κοιτάξουν κατάματα τις αλήθειες τους.
Δεν τόλμησαν ποτέ κανένα αλήθινό “μαζί”.
Κρύφτηκαν πίσω από επίκτητα προβλήματα και άλυτους γρίφους που μόνοι τους έφτιαξαν για να έχουν το άλοθι που τόσο είχαν ανάγκη.
Κρύφτηκαν πίσω από τα αισθήματά τους.
Κρύφτηκαν πίσω από τα θέλω τους που κραύγαζαν.
Οι δειλοί ψυχή μου, δεν χώρισαν ποτέ κι έτσι δεν έμαθαν ποτέ τι μυρωδιά έχει το πάθος.
Πώς μοιάζει το φιλί δυο ανθρώπων που ρίσκαραν, τόλμησαν και διεκδίκησαν το “μαζί”.
Οι δειλοί ψυχή μου, είναι εκείνοι που δεν άντεξαν το τίμημα του λάθους και χρησιμοποίησαν τα “πρέπει” τους για δικαιολογία..
Οι δειλοί ψυχή μου.. θέλουν χρόνο κι ο έρωτας τα απαιτεί όλα, τώρα!
