Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου
Γάμος. Μια ενυπόγραφη συμφωνία μεταξύ δύο ατόμων ότι τα πράγματα θα αλλάξουν μόλις έρθουν παιδιά στη ζωή τους και σπανίως θα θυμούνται ποιοι ήταν πριν από αυτό.
Αλήθεια; Ποιος το θέλει αυτό; Πόσοι από εμάς τους τρελούς κι ενθουσιώδεις αυτού του κόσμου είχαν αυτήν την εικόνα στο μυαλό τους, όταν η συζήτηση έφτανε στο γάμο; Ουδείς. Κι αν, έστω, το υποψιαζόμασταν ή αποδεχόμασταν πως απλά συμβαίνουν κι αυτά, θεωρούσαμε πως εμείς είμαστε αλλιώτικοι και γι’ αυτό θα τα καταφέρουμε. Ποιος ξέρει;
Τελευταία, πιστεύω πως υπάρχει τελικά κάποιος, που, πράγματι, ξέρει. Πρόκειται για εκείνον που ξέρει να αντιστέκεται στη γενικότερη υποκουλτούρα του γάμου, η οποία θέλει το ζευγάρι εξωφρενικά ευτυχισμένο τη στιγμή που χορεύει υπό τους ρυθμούς του αγαπημένου του τραγουδιού, ενώπιον όλων των εκλεκτών παρισταμένων και μετά από κάποιους μήνες αναζητά τη χαμένη μαγεία, σε φωτογραφικά άλμπουμ των 1.000 και κάτι ψηλά ευρώ.
Ο γάμος, η κοινή αυτή συμβίωση, θέλει αγάπη, αλλά αυτή από μόνη της δε φτάνει, δεν αρκεί να διαγράψει την πορεία του “για πάντα”. Θέλει αντοχή, πείσμα και επιμονή σε αυτό που πίστεψε το ζευγάρι, όταν αντίκρισαν για πρώτη φορά ο ένας στον άλλον. Θέλει έρωτα και διεκδίκηση, για να μη χάνονται στο βάλτο τα συναισθήματα. Θέλει έναν τρελό, που, κάθε τόσο, θα ερωτεύεται και θα θαυμάζει εκείνην ένα τσακ παραπάνω από αυτό που προδιαγράφουν τα στάνταρς.
Ο γάμος, αυτός ο τρελός αγώνας συνύπαρξης, θέλει γυναίκες, που δε μεταλλάσσονται σε γυναικούλες, μόλις μπει η σφραγίδα της επιβεβαίωσης. Θέλει γυναίκες που συνεχίζουν να αγαπούν τον εαυτό τους, που δεν κοιμούνται αγκαλιά με το ξεσκονόπανο, που σέβονται και αγαπούν τα ελαττώματα του άλλου, που δεν καλύπτουν τη θηλυκότητά τους κάτω από το αλέκιαστο πέπλο της γλυκιάς μανούλας. Ο γάμος προχωρά, όταν το κορίτσι που γνώρισε ο άντρας σου συνεχίζει να βλέπει σ’ εκείνον όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που τον έκαναν τόσο ξεχωριστό αντί να αναλύει διαρκώς τον χαρακτήρα του πάνω από ξέστρωτα σεντόνια και πεταμένα ρούχα.
Θέλει άντρες που δεν επαναπαύονται και δε θεωρούν τη γυναίκα ιδιοκτησία τους. Θέλει εκείνους που προσπαθούν καθημερινά να κάνουν τη γυναίκα τους να νιώσει ξεχωριστή για κάθε προσπάθειά της. Θέλει εκείνους που κατανοούν την κούρασή της και παίρνουν την πρωτοβουλία για καθετί μικρό ή μεγάλο, προκειμένου να κρατήσουν τη φλόγα άσβεστη. Ο γάμος θέλει εκείνους τους άντρες που δε θεωρούν πως το μοίρασμα τελειώνει στα γέλια, στα χάδια, στις αγκαλιές και στις χαρούμενες φωτογραφίες, αλλά είναι και για τα δάκρυα, για τις ευθύνες, τις κακές στιγμές, τις αμφιβολίες και τους δισταγμούς.
Θέλει ζευγάρια με κοινούς στόχους και όνειρα. Θέλει αυθορμητισμό μαζί με λίγη τρέλα και πίστη σε αυτό που κάνουμε μαζί. Θέλει ζευγάρια, που δεν ανέχονται να κοιμούνται πλάτη με πλάτη και φωνάζουν δυνατά “συγγνώμη” καθώς τους παίρνει ο ύπνος.
Ο γάμος, αν μπεις στη διαδικασία να τον αναλύσεις, είναι ένα σύμπλεγμα πολλών πραγμάτων, με απαραίτητη προϋπόθεση, όμως, να θέλεις. Να θέλεις να αντέξεις, να θέλεις να ερωτεύεσαι καθημερινά τις ατέλειες, να θέλεις να ανακαλύπτεις νέα πράγματα για τον άλλον, να θέλεις να μη βαριέσαι να βρίσκεις χρόνο για εσάς, να θέλεις να είσαι εκεί και πουθενά αλλού.
Ο γάμος είναι θέληση για χέρια αιωνίως πλεγμένα κάτω από κάθε φουρτούνα, που αντί να τραβάνε το ένα από εδώ και τ’ άλλο από εκεί, τυλίγονται γύρω από ώμους και υπόσχονται πως δύο ολόκληρα είναι ικανά να σχηματίσουν τον πιο δυνατό κύκλο αγάπης.
