Πάψε πια να παριστάνεις τον μοιραίο άντρα με την αισθησιακή, βραχνή φωνή.

Γράφει η Jinxie Jinx

Σε καλώ. Το σηκώνεις. «Παρακαλώ», λες.
Πάει καιρός που άκουσα τελευταία φορά τη χροιά της φωνής σου.
Η φωνή σου δεν είναι πολύ βαριά, μα είναι αντρική, θεατρική, ψεύτικη, όπως πάντα.
Δεν είναι η νότα «ντο». Είναι η «ρε» ή και η «μι», όπως θα έλεγες κι εσύ.
Είναι γλυκιά φωνή, κάποιες φορές. Αυτές τις φορές που θες να δείξεις τη στοργή σου ή τις άλλες τις φορές που ψάχνεις τρόπους για να πάρεις αυτό που θες.
Έχει και μια βραχνάδα. Ένα γρατζούνισμα, όταν η πρόταση που θα πεις τραβάει περισσότερο από όσο υπολόγιζες.
Γελάς, γελάς δυνατά.
Το γέλιο σου αυτό με ενοχλεί. Δεν ξέρω γιατί.
Δεν είναι το κανονικό σου γέλιο αυτό, μη με κοροϊδεύεις.
Αυτή η κραυγή γέλιου που βγαίνει από το στόμα σου είναι τόσο αγριευτική.
Μου θυμίζει κακό μάγο.
Γελάς τόσο δυνατά, ασταμάτητα.
Κάθε φορά που το κάνεις αυτό, θέλω να φωνάξω δυνατά «σκάσε»!
Πάψε πια με τη φωνή σου να προσπαθείς να διεκδικήσεις την προσοχή των άλλων, όλων!
Πάψε πια να παριστάνεις τον μοιραίο άντρα με την αισθησιακή, βραχνή φωνή.
Γιατί, κατάλαβε το, πως με το δυνατό ψεύτικο γέλιο σου, που μου τρυπάει τ’ αυτιά και κάνει το πρόσωπό μου να σφιχτεί, παραδέχεσαι ενώπιον όλων, την αδυναμία σου, τη μοναξιά σου.