Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Κάτι ήξερε ο B. Βασιλικός που έγραψε βιβλίο με τίτλο “Ο τρομερός μήνας Αύγουστος”. Εκείνος τον έβλεπε μονάχα καταστροφικά ερωτικό. Κι εγώ έτσι ακριβώς τον ζω φέτος. Όπου έρωτας, όμως, οποιαδήποτε έκφραση χαράς για ζωή. Σαν να βρέθηκα ξαφνικά απροστάτευτη, σαν να ζω συμπωματικά χωρίς σκοπό. Ψυχές εξαφανίζονται, εξαϋλώνονται από γύρω μου αιφνίδια, χωρίς λογική. Και νιώθω παγωμένα μόνη. Μουδιασμένα μικρή κι ανήμπορη…
Ο Αύγουστος της απώλειας. Της χωρίς ασφάλεια, χωρίς σιγουριά, χωρίς ούτε την υποτυπώδη ησυχία κάθε μέρας, με το φρενήρη ρυθμό των τζιτζικιών για υπόκρουση μουσική για νανούρισμα στη μεσημεριανή ραστώνη. Ο Αύγουστος που φέτος έχει χάσει την ανεμελιά του προ πολλού. Ανεπιστρεπτί ίσως για την ώρα. Που γκριζάρει και αναδύει μυρωδιά καμένης ζωής. Την κάψαμε δια της αυτανάφλεξής μας τη ζωή, την έκαψαν άνθρωποι τέρατα στο όνομα του κέρδους; Δεν ξέρω και δεν θέλω και να μάθω εντέλει.
Ζούμε ένα περίεργο Καλοκαίρι, που δεν βιώνεται σαν τέτοιο. Ίσως γιατί καλούμαστε να γίνουμε «Φοίνικες», ο καθένας μας στο μετερίζι του και στο αλληλέγγυο του. Ίσως συνειδητοποιήσουμε επιτέλους την προσωπική μας ευθύνη και σταματήσουμε αναγκαστικά να περιμένουμε προστασία από εθνοπατερούληδες και τάχα μου κρατικούς μηχανισμούς, που θα ‘πρεπε αλλά δεν υπάρχουν, που δεν έχουν σχέδιο και καμία μέριμνα για την προστασία μας και νίπτουν τας χείρας τους διαρκώς σε κάθε καταστροφή. Ίσως ενηλικιωθούμε ψυχικά, σταματήσουμε την άγονη γκρίνια για το φταίξιμο των όποιων άλλων και καλλιεργήσουμε το γόνιμο σπόρο του συνδέομαι ουσιαστικά με τους γύρω μου, που περπατάμε μαζί για όσο…
Ίσως αυτό είναι το Καλοκαίρι της αναγκαστικής μας ωριμότητας!
Ίσως ο Χειμώνας μας βρει λαβωμένους, αλλά πιο ανθρώπινους από ποτέ…
Ίσως…
Συνέχισε τώρα τη μέρα σου. Ελπίζω να μην σε βάρυνα επιπλέον. Ήταν απλά μια δική μου στάση κι ανάγκη να μοιραστώ σκέψεις των ημερών. Με σένα εδώ απέναντι μου. Όμως νιώθε ότι δεν αποτύχαμε. Πονάμε λίγο ή και πολύ και συνεχίζουμε…
Υ.Γ. Πατέρα έμαθες τα νέα; Μεγαλώνω και σταματάω να σε ψάχνω! Ενηλικιώνομαι ίσως επιτέλους. Θα σου γράψω…
