Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη
Όταν η σχέση τελειώσει και φύγουν από τα χείλη σου τα ατελείωτα «σ’ αγαπώ» που μοίραζες απλόχερα στον άλλον, όταν ο άνθρωπός σου αποφασίσει να γίνει ο «πρώην» σου, τότε έρχεται ο θυμός και τα νεύρα να φωλιάσουν για τα καλά μέσα σου και να σε κάνουν να μην έχεις στιγμή ησυχίας. Θα ξοδεύεις ώρες ατελείωτες και πολλά βράδια να σκέφτεσαι τι έκανες λάθος και τι θα μπορούσες να είχες κάνει διαφορετικά για να μην έρθουν έτσι τα πράγματα, να μην σε είχε εγκαταλείψει, να μην είχε φύγει από κοντά σου. Θα κάνεις άπειρα σενάρια στο μυαλό σου για το «γιατί» και το «αν» και κυρίως θα δημιουργείς ατέλειωτες συζητήσεις με τον εαυτό σου, σαν διχασμένη προσωπικότητα, να ερωταπαντάει μόνος του και να ηδονίζεται από τον φανταστικό διάλογο που λαμβάνει χώρα στο κεφάλι σου.
Σκέφτεσαι συνεχώς τι θα κάνεις και πως θα συμπεριφερθείς αν τον δεις μια μέρα τυχαία μπροστά σου, πως θα τον κάνεις να μετανιώσει που έφυγε και σε εγκατέλειψε, πως θα το πληγώσεις με τις πράξεις σου καθόσον τα λόγια σου πλέον δεν τον αγγίζουν καν. Ξοδεύεις τον καιρό σου να αναλώνεσαι σε σκέψεις και σε όνειρα που μοναδικό σκοπό τους έχουν να «ταΐζουν» το πληγωμένο σου εγωισμό και να σε κάνουν να μην πονάς, ή μάλλον, για να το θέσω καλύτερα, να πονάς με έναν τρόπο πιο γλυκό καθώς οι ατελείωτες σκέψεις εκδίκησης θα γαληνεύουν το βασανισμένο σου μυαλό.
Ξέρεις πως δεν πρέπει να σε νοιάζει τι κάνει κι αν είναι καλά μακριά σου. Ωστόσο αυτή η αίσθηση της απώλειας, αυτό το κενό που βιώνεις καθημερινά εξαιτίας του και το οποίο ακόμα δεν κατάφερες να γεμίσεις σε κάνει να μην ξέρεις πώς να συμπεριφερθείς και πως αν προχωρήσεις στη ζωή σου. Δεν είναι ο χαμός του που σε πονάει. Είναι το γεγονός που για μια ακόμη φορά ξαναέμεινες μόνη σου, να προσπαθείς ανεπιτυχώς να καλύψεις όσα κενά έχεις με περιστασιακούς ανθρώπους και προσωρινές σχέσεις. Είναι που το μόνιμο που σου προσέφερε η σχέση σας στο πήρε μεμιάς εκείνος από τα χέρια σου όπως παίρνουν από τα χέρια ενός παιδιού το γλειφιτζούρι του. Είναι που σε άφησε στη γωνιά σου εκεί, μηδαμινή κι ασήμαντη, να κάθεσαι κουλουριασμένη και να κλαις…
Έλα. Μην μεμψιμοιρείς. Όλα είναι στο μυαλό σου. Θα καταφέρεις να το κερδίσεις κι αυτό το παιχνίδι. Θα καταφέρεις να τον κερδίσεις κι αυτή τη φορά. Μην τον αφήνεις να πιστέψει ότι σε νίκησε. Ακόμα δεν το έχει κάνει.
Σήκω! Κι αν τον δεις μπροστά σου μην στρέψεις αλλού το βλέμμα σου, μονάχα την καρδιά σου! Κοίτα τον στα μάτια και χαμογέλασε! Γιατί πλέον δεν του χρωστάς τίποτε ούτε καν τις στιγμές σου!
Πες του ένα αντίο κι από μένα και ζήσε πια χωρίς αυτόν!
Χαμογέλα! Τα καλύτερα έρχονται… Στο υπόσχομαι!
