Ποτέ δεν θα καταλάβω, γιατί είναι καλύτερα εγώ χωρίς εσένα..

Γράφει η Jinxie Jinx

Δεν ήθελα να φύγεις. Αλήθεια. Ήθελα να μείνεις για πάντα δίπλα μου! Ήθελα να μου κρατάς το χέρι και να με παίρνεις αγκαλιά κάθε λίγο και λιγάκι έτσι απλά, χωρίς λόγο, μονάχα επειδή μ’ αγαπάς. Ήθελα να κοιμόμαστε μαζί, όπως τότε. Να ξυπνάμε ευτυχισμένοι το πρωί και να χαμογελάμε ο ένας στον άλλο. Να περνάμε τις μέρες μας μαζί, χωρίς να μας νοιάζει κανένας εκεί έξω. Ήθελα να κάνω μέρες να σε δω και να ανυπομονώ για εκείνη τη μοναδική φορά που επιτέλους θα σε έβλεπα. Ήθελα να ανταλλάζουμε συνέχεια αυτά τα γλυκά-όμορφα μηνύματα που έκαναν την καρδιά μου να σκιρτεί.

Ήθελα, μάτια μου. Ήθελα. Δεν ήθελα ποτέ να φύγεις. Δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα έφευγες από τη ζωή μου. Δεν ήξερα πως θα νιώσω τον πόνο και θα κλαίω κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ. Δεν ήξερα πως αυτή η αγάπη, που τόσο πολύ με έκανε ευτυχισμένο άνθρωπο, θα με πονούσε τόσο.

Με πόνεσες. Πολύ. Εσύ που ορκιζόσουν πως δεν θα με κάνεις ποτέ να πονέσω. Πώς ξέχασες τόσο εύκολα τις υποσχέσεις σου; Πώς άλλαξες τη σκέψη σου τόσο απότομα; Δεν είσαι εδώ. Ακόμα πονάει. Δεν σε έχω ανάγκη. Μα αλήθεια, πονάει. Πονάει που μου λείπει η αγκαλιά σου στις δύσκολες στιγμές και οι κουβέντες σου τα βράδυα. Πονάει που έφυγες.

Ποτέ δεν θα καταλάβω πώς και γιατί και ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Νοιάστηκες, το ξέρω. Μα η φωτιά έσβησε. Κι έμεινε μόνο στάχτη. Έμεινε στάχτη και καπνός που με πονάει. Έμειναν μόνο κάτι στιγμές στις αναμνήσεις μου, που με κάνουν πού και πού να χαμογελάω κι ύστερα να σκέφτομαι πως όλα τελείωσαν. Έμειναν μόνο αυτά που σε θυμίζουν, για να ξέρω πως κάποτε, κάτι έζησα. Κάτι μοναδικό και μαγικό. Εσένα κι εμένα. Την ιστορία μας.
Δεν ήθελα να φύγεις…Σ’ αγαπούσα.