Γράφει η Ιωάννα Πιτσιλή
Το κατάλαβα με το που σε πρωτοσυνάντησα. Μην ρωτήσεις πώς. Απάντηση δεν έχω.
Ερωτεύτηκα το χαμόγελο σου. Λάτρεψα το γέλιο σου. Και ήθελα απλά να είμαι δίπλα σου.
Έγινα ο κολλητός σου. Το φιλαράκι σου.
Χρόνια τώρα έμαθα που λες να ζω στης σελίδας την άκρη. Ποτέ στο κείμενο.
Ποτέ σε ρόλο κεντρικό.
Και ας σ’ έχω όπως κανείς. Αλλιώτικα, δική μου.
Μαζί σου ξέρεις μπορώ να χάνομαι χωρίς να φοβάμαι. Μέσα σε λόγια και μέσα σε σιωπές.
Χρόνια τώρα μοιραζόμαστε χρόνο, στιγμές, σκέψεις, στεναχώριες και χαρές. Εγώ εκεί σταθερά κοντά σου. Να παλεύω για τα όνειρα σου. Να παρακολουθώ τους στόχους που στήνεις. Να σου κουβαλάω βέλη. Μέχρι να νικήσεις. Εκεί. Να σε σπρώχνω όλο πιο ψηλά. Και μετά να σε καμαρώνω. Γιατί αξίζεις τα πιο όμορφα.
Εκεί δίπλα σου. Να σε φέρνω στα ίσα σου κάθε που ματώνεις. Κάθε που ένας μπουμπούνας πετάγεται στο δρόμο σου παριστάνοντας το βασιλόπουλο. Να σε παρηγορώ όταν βγάζει το ακριβό φανταχτερό κοστούμι του. Και όταν το στέμμα του ξεβάψει. Να θυμώνω που κλαις. Να πονώ. Διπλά.
Να βρίσκω τη δύναμη μετά να σε σηκώνω. Να σου ζωγραφίζω ξανά χαμόγελα. Γιατί είσαι πολύ όμορφη όταν χαμογελάς γαμώτο. Να παλεύω με τις κακές σου θύμησες και να σε κάνω πάλι να ελπίζεις.
Και κάθε φορά εσύ να δυναμώνεις.
Και να μου φεύγεις.
Και να φωνάζω :
“Που πας κορίτσι μου;” Εγώ ήμουν πάντα ο άνθρωπος σου.
Και εσύ πάντα να είσαι πολύ μακριά για να τ ακούσεις …