Γράφει η Nubes
Ψέματα, να ήταν ψέματα, πως τέλος γράψαμε τόσο ξαφνικά… Τέλος!
Τι ορίζει την αρχή και τι το τέλος; Εμείς, οι συνθήκες, ο περίγυρος, η μοίρα; Δεν ξέρω και δεν έχει σημασία πια. Εγώ αυτό που ξέρω, είν’ η ζωή που καίω στη φλόγα και στο ψέμα και όλα αυτά για σένα!
Και σε μισώ, μ’ ακους; Σε μισώ τόσο πολύ γιατί έχει κατακλύσει το μυαλό μου η παρουσία σου, γιατί έχει κατακτήσει την καρδιά μου η οπτασία σου, έχει κρατήσει το άρωμα σου η όσφρηση μου και ναι ακούω ακόμα το γέλιο σου να ηχεί στα αυτιά μου.
Αν και ώρες ώρες νομίζω ότι εμένα μισώ και την αδυναμία μου να σε μισήσω και να σε βγάλω, να σε ξεριζωσω μια και καλή απ’ την καρδιά και το μυαλό μου!
Γιατί είπες πως με θες, ψέματα! Πως τα βράδια κλαις, ψέματα! Χωρίς εμένα δεν ζεις, ψέματα όλα…
Κι εγώ που ήμουν τόσο δυσπιστη, τόσο προσγειωμενη, εγώ που δεν πίστευα σ’ αγάπες κι έρωτες, σε πίστεψα! Κι ήταν το πιο γλυκό το πιο ονειρικό ψέμα.
Ή καλύτερα έρχεται η στιγμή που η παράσταση τελειώνει και η αυλαία πέφτει. Και μαζί μ’ αυτήν βγαίνουν και οι μάσκες και μένει γυμνή η αλήθεια. Και η αλήθεια πονάει.Και πονεσα. Πολύ! Μα πιο πολύ ο πληγωμένος μου εγωισμός. Επειδή μεγαλώνοντας με έμαθαν να μην γίνω θύμα ποτέ!
Πρώτη μου φορά ένιωσα θύμα και πονεσα και θύμωσα!
Τι άραγε με βάρεσε πιο πολύ; Να ξέρεις πάντως πως ότι δεν με άγγιξε βαθιά ούτε κέρδισε, ούτε έχασε από μένα! Εσύ διάλεξες την κατάληξη μας…
Κι όμως είμαι σίγουρη ότι θα ξανάρθεις, όσα χρόνια κι αν περάσουν θα ξανάρθεις!
Κι όσο κι αν είμαι ανυπομονη και θέλω να γίνονται τα πράγματα όπως τα σχεδιάζω, θα περιμένω. Όσο κι αν χρειαστεί θα σε περιμένω!
Επειδή άφησες ανοιχτούς λογαριασμούς καρδιά μου κι εγώ τους λογαριασμούς μου τους κλείνω, όσα χρόνια κι αν περάσουν και μ’ οποιοδηποτε τίμημα! Μόνο τότε θα κλείσει ο κύκλος μας! Μόνο τότε θα πάρω το αίμα μου πίσω και θα πάψω να είμαι θύμα. Το θύμα σου!
Και μ’ αναγκάζεις να διαχωρίζω πλέον τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες. Τα θύματα και τους θύτες. Ε και αφού πονάει πολύ να είσαι θύμα διαλέγω το δεύτερο…
Θα με ρωτήσεις προτού σε γνωρίσω τι ήμουν; Τίποτα! Μόνο τα ακραία συναισθήματα σου προκαλούν ή καλύτερα σου αναμοχλευουν κατώτερα ένστικτα! Και σε μισώ και γιαυτό! Γιατί μου πήρες την καρδιά και δεν νιώθω τίποτα πια. Μ’ ακους μικρέ μου ψεύτη; Τίποτα!
Αλλά τώρα λέω κι εγώ ψέματα και το μισώ το ψέμα! Αυτό θα σου αξιζε να νιώθω. Αλλά αφού μου πήρες την καρδιά και δεν την ορίζω εγώ πια, δεν μου περνάς που να πάρει, δεν μου περνάς! Και θα σε δω και θα κρατάς κάτι δικό μου, και αντί να το βάλω στα πόδια, αντί να τρέξω μακριά σου να σωθω, θα σε κοιτάξω, όπως μου ζήταγες να σε κοιτάω βαθιά στα μάτια και δεν θα μπορείς να αντισταθείς!
Κι ούτε κι εγώ δεν μπορώ το παραδέχομαι!
Θα μου γυρεψεις τα φιλιά και του τρελού το χάδι, πάντα ζητούσες τα φιλιά που αφήνουνε σημάδι…
Μα αυτή τη φορά καρδούλα μου θα είσαι εσύ το θύμα! Θα πάρω πίσω την καρδιά μου και μια τελευταία σου αγκαλιά και θα σου αφήσω το σημάδι που τόσο ήθελες, όχι όμως με τον δικό σου τρόπο, όχι με το παιχνίδι το δικό σου πλέον! Εγώ δεν θα σου πάρω την καρδιά αλλά θα στην ραγισω!
Και να την κολλήσεις το σημάδι αυτό δεν θα φύγει ποτέ κι όχι μόνο αυτό αλλά θα είναι και κάτι εύθραυστον!
Συγγνώμη καρδούλα μου αλλά μόνο έτσι θα σπάσω τα δεσμά μου, μόνο έτσι θα ξεμπερδέψω μαζί σου και το ξέρω ακούγεται ειρωνικό αλλά σε ερωτεύτηκα πολύ, πιο πολύ από όσο νόμιζα. Πιο πολύ απ’ όσο άξιζες. Τουλάχιστον σε είχα προειδοποιησει! Εσύ δεν με μέτρησες σωστά!
Επικίνδυνα αγαπάς, καταστρέφεις όπου πας μου είχες πει! Ναι το παραδέχομαι! Και κάτι άλλο ακόμα. Όσο κι αν σε εκδικηθώ, έστω κι αν πάρω την καρδιά μου πίσω, τ’ όνομα σου δεν θα καταφέρω γι’ άλλον να προφέρω τόσο τρυφερά…
Τ’ όνομα σου το συνηθισμένο, το αγαπημένο που με κυβερνά…
Join the discussion