Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
Δε θέλω να ελπίζεις σε κάτι που τέλειωσε. Είναι παρελθόν, πάει. Καθένας μονάχος πορεύεται στο μέλλον. Διαφορετικά όνειρα, διαφορετικές εμπειρίες. Το παρελθόν είναι κομμάτι του εαυτού μας. Πάντα θα έρχεται στο νου με το που κλείνεις τα μάτια. Σαν κινηματογραφική ταινία, το ζεις μετά από μήνες, μετά από χρόνια. Δεν υπάρχει γυρισμός, μόνο ευθεία και στροφές μπροστά σου.
Να μη λυπάσαι για κάτι που τέλειωσε. Κάποιο λόγο είχε για να γίνει, ήταν μοιραίο να βρεθείς σε αδιέξοδο. Κάθε φορά που θα κοιτάζεις τα αστέρια μπορείς να ονειρεύεσαι και κάτι διαφορετικό. Κανείς δε μπορεί να σε κρίνει για τα όνειρά σου, τα πιο βαθιά θέλω σου και τις πιο κρυφές επιθυμίες, που λυγίζουν το κορμί και κάνουν την καρδιά να σκιρτάει. Είναι μια άγκυρα όλα τα όνειρα, που κάνεις καθημερινά στη ζωή σου. Σε κρατούν δυνατό και αλώβητο μέσα σε τρικυμίες, μέσα σε χίμαιρες θαλασσινές που περνούν και θωπεύουν το κορμί σου.
Μας παίρνει καιρό για να αντιληφθούμε τη δύναμη των ονείρων, του κόσμου εκείνου που ξεπερνά κάθε προσδοκία, που συναντά τη φαντασία και την πραγματικότητα σε ένα σύμπαν κοινό. Να μην το γελάς. Δεν είναι τυχαίο που τα παιδιά ζουν κάθε στιγμή τους με ένταση μέχρι να κλείσουν τα μάτια. Και όταν κλείνουν τα μάτια, κάνουν το δικό τους ταξίδι με φίλους και ήρωες καρτούν, που τους υπενθυμίζουν -κάθε τρεις και λίγο- πως κάθε ένας από μας έχει μέλλον μπροστά του.
Το παρελθόν κατοικεί μέσα στο όνειρο. Παίζει μαζί σου και συντροφεύει τη νύχτα και τη μέρα μαζί. Το ξέρεις πως πολλοί άνθρωποι ονειρεύονται με μάτια ανοιχτά; Ούτε γι’ αυτό να γελάς, δεν είναι αστείο. Έχουν εθιστεί μέσα στο όνειρο και η αλήθεια τους είναι βαριά και σκληρή, δεν την αντέχουν. Είναι ανάγκη ανθρώπινη το να ζεις μια καθημερινότητα όμορφη που να μπορεί να γεμίσει την κάθε στιγμή σου, το κάθε λεπτό σου. Αν δε μπορείς να τη φέρεις στα μέτρα σου, στρέφεσαι εκεί που γαληνεύει η ψυχή σου. Δε θέλεις πολλά, μόνο να κάνεις την αρχή σου, αυτό μόνο…
