Σε βλέπω σαν φίλο. Μόνο..

Γράφει η Γεωργία Τζανάκη

Και νομίζω πως έφτασε η στιγμή να σου πω δυο λόγια.
Δεν θα απολογηθώ, θα εξομολογηθώ, όπως τόσα χρόνια σου ανοίγω την καρδιά μου, όμως αυτήν την φορά όχι για αυτά που νιώθω αλλά μάλλον για αυτά που δεν νιώθω και ξέρω πως ήρθε η ώρα.
Αφού τα πράγματα έφτασαν ως εδώ το παραδέχομαι και στο λέω, σε βλέπω σαν φίλο. Συγκεκριμένα ως τον καλύτερο μου φίλο. Αποκλειστικά και μόνο.
Η ευθύνη δεν ανήκει σε κανέναν που δεν μπορώ να σε δω με τα δικά σου μάτια γιατί τον έρωτα δεν τον διαλέγουμε, μας διαλέγει.
Δεν είναι μαθηματικά για να τα βάλουμε κάτω και αν μας βγουν οι συνιστώσες κλείσαμε, είναι χημεία! Να μου ξυπνάς όλες τις αντιδράσεις και κάθε κύτταρο μου να στήνει χορό! Δεν χρειάζεται να μοιάζουμε ούτε και να συμφωνούμε! Είναι φυσική που τα ετερόνυμα έλκονται, έτσι εξηγείται γιατί μπλέκουμε με την καταστροφή μας χωρίς να το επιδιώκουμε και δεν ξέρουμε γιατί.
Άλλο ο έρωτας και άλλο η αγάπη μάτια μου! Γιατί σε αγαπάω και στην καρδιά μου σε έχω. Είσαι ψηλά στην εκτίμηση μου, είσαι κομμάτι της ζωής μου και αυτός που εμπιστεύομαι, αλλά άκουσε με! Δεν μπορώ να το αλλάξω! Πόσες φορές ευχήθηκα να μπορούσα αλλά δεν γίνεται!
Όσες ευκαιρίες κι αν μας έδινα πάντα στο τέλος εγώ θα έφευγα και εσένα θα σου ράγιζα την καρδιά, ακόμα περισσότερο από τώρα που νομίζεις ότι δεν έχω καταλάβει πόσο πληγώνεσαι.
Δεν φταις εσύ, αλήθεια δεν φταις! Δεν φταις που δεν κάνεις κίνηση για να με διεκδικήσεις, δεν φταίς που δεν ανοίχτηκες από την αρχή. Και στην τελική γιατί να πρέπει να φταίει οπωσδήποτε κάποιος;
Μπορεί να φοβάσαι ότι θα με χάσεις από κάποιον άλλον, αλλά εγώ φοβάμαι ότι θα χάσω τον φίλο μου, αυτόν που με ξέρει σαν κάλπικη δεκάρα, που τον εμπιστεύομαι ως έτερο εγώ μου, που τρέχω να τον δω να του πω τα νέα μου, να μοιραστώ την χαρά μου, τα νεύρα μου, τους προβληματισμούς μου και πίστεψε με, δεν ευθύνεται ούτε το ότι χάθηκε η μαγεία με τα τόσα που έχουμε πει!
Αν ήταν να ήμασταν μαζί, όλο το σύμπαν θα συνομωτούσε να σ’έβλεπα με άλλα μάτια και μπορεί πολλές φιλίες να κατέληξαν στον έρωτα αλλά δεν ξαναεπέστρεψαν ποτέ από εκεί που ξεκίνησαν όταν δεν τους έβγαινε άλλο.
Δεν θέλω να γίνουμε από φίλοι απλώς γνωστοί. Θέλω να μας αντέξει ο χρόνος και ο χώρος και να μην χωρίσουμε ποτέ.
Αν όμως περιμένεις απλώς την ευκαιρία κάποια στιγμή να αλλάξει όλο αυτό, δεν θέλω να μένεις και να πονάς.
Δεν θέλω να αλλάξεις κάτι από σένα. Δεν θέλω ν’αλλάξεις συμπεριφορά, ούτε και να με παιδέψεις! Δεν έχω αμφιβολία για το τι αισθάνομαι και δεν θα κάνω πειράματα πάνω σου για να επιβεβαιωθώ εγώ, δεν χτίζω αυλή με θύματα και κατακτήσεις. Δεν χρειάζομαι χρόνο για να ξέρω τι νιώθω. Σ’αγαπώ γι’αυτό που είσαι, αγαπώ αυτό που έχουμε! Σε σέβομαι, σε εκτιμώ και χαίρομαι απίστευτα που σε γνώρισα και σε έχω στην ζωή μου με όποιον τρόπο κι όποιον λόγο κι αν έμεινες στην ζωή μου υπέροχε άνθρωπε!