Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Σε θέλω στα δύσκολα, όχι για να μου τα λύσεις.
Μπορούσα πολλά χρόνια πριν από εσένα να τα λύνω μόνη μου και θα μπορώ και όλα τα επόμενα.
Σε θέλω όμως στα δύσκολα για να κλείνομαι στην αγκαλιά σου και να φορτίζω όλες μου τις δυνάμεις.
Σε θέλω στην καθημερινότητα.
Να τσακωθούμε, να τα ξαναβρούμε, να συζητήσουμε, να διαφωνήσουμε, να γελάω σαν παιδί και να σου κάνω το ψαράκι μπας και μου γελάσεις λίγο.
Να σου μιλάω για την καινούρια μου ζωή και να μου μιλάς για τη δική σου καθημερινότητα.
Να ζούμε τα μικρά και να τα κάνουμε μεγάλα.
Σε θέλω στα ταξίδια μου.
Θέλω να σου δείξω τον κόσμο μέσα από τα μάτια μου.
Να πάμε σ’ όλα τα μέρη που αγαπάω και να στα γνωρίσω.
Να σου μιλήσω για το παρελθόν μου εκεί.
Θέλω να πάμε ένα ταξίδι σε ένα μέρος που δεν θα έχει ξαναπάει κανείς από τους δυο μας.
Να χαθούμε στους δρόμους, να ανακαλύψουμε δρόμους.
Και να μην γυρίσουμε ποτέ ξανά με κανέναν άλλο εκεί.
Σε θέλω να με αγγίζεις στο λαιμό και να νιώθω όλες μου τις αισθήσεις να παραδίδονται.
Να μπορείς να με αναγνωρίσεις από το άρωμα που θα διαλέξεις εσύ για εμένα.
Σε θέλω σε διαδρομές χωρίς λέξεις, χωρίς μνήμες, χωρίς παρελθόν και χωρίς όνειρα.
Σε θέλω στο τώρα.
Στο τώρα που δεν είναι ιδανικό, που δεν είναι τέλειο, που δεν έχει χώρο και για τους δυο μας.
Σε ένα τώρα, που δεν είναι γραμμένο για εμάς.
Γιατί καμία μοίρα δεν έγραψε στα κατάστιχά της εμάς τους δυο μαζί.
Γιατί εμείς, είχαμε το θράσος, να ερωτευτούμε και να ξαναγράψουμε την μοίρα μας.
Ναι, εμείς, την μοίρα την ξαναγράψαμε από την αρχή.
Με ένα “θέλω να σε φιλήσω” και με ένα “μαζί” όπως μόνο εμείς μπορούμε να τα καταλάβουμε.
Σε θέλω.
Απλά.
