Γράφει η NO*RL*IZ
Βρέθηκα σε κείνο το χώρο από μια παρόρμηση της στιγμής ένα φθινοπωρινό απόγευμα. Μια απλή παρόρμηση να απαντήσω στην πρόσκληση ενδιαφέροντος εθελοντών για ένα ψυχαγωγικό απόγευμα του κέντρου φροντίδας παιδιών και εφήβων της γειτονιάς μου. Κάπως έτσι , μετά από μία σύντομη εκπαίδευση-ενημέρωση, βρίσκομαι να περνάω ένα απόγευμα την εβδομάδα με όμορφα πρόσωπα ηλικίας 3 έως 13 ετών. Μετά από τρία χρόνια εξακολουθώ να περιμένω αυτό το απόγευμα με λαχτάρα, εξακολουθώ να το χαίρομαι πολύ.
Και η αλήθεια ειναι ότι το γουστάρω, όχι για τα ελάχιστα που ξεκίνησα να δίνω εκεί αλλά κυρίως για όσα αυτές οι φάτσες προσφέρουν σε μένα. Για όλα αυτά τα χαμόγελα που σε φιλοδωρούν αφειδώς, για τα πειράγματα που σου κάνουν, για τα “κυρία” που σου φωνάζουν με πονηρό βλέμα για να σε πειράξουν, για τις σκανταλοπονηριές τους που κάνεις πως δεν παίρνεις χαμπάρι.
Είναι περισσότερο για τα γεμάτα ζεστασιά μάτια τους που σε αναζητούν να σε φωνάξουν καθώς μπαίνεις εκείνο το απόγευμα στην αυλή. Είναι όταν τα νιώθεις να κρεμιούνται στο λαιμό σου για να σου σκάσουν πρώτα ένα φιλί. Οταν βιάζονται να σου πουν πώς πήγε η μέρα τους στο σχολείο και τι έκαναν στην έξοδο τους. Είναι ακόμα περισσότερο για εκείνα τα πρόσωπα που όταν τα πρωτοσυνάντησες δεν μιλούσαν σε κανένα αλλά τα βλέπεις να σε καλωσορίζουν κάποια στιγμή λέγοντας το όνομά σου.
Και δεν το πιστεύεις ότι όλα αυτά μπορούν να συμβούν εκεί, την ώρα που ζωγραφίζετε πίνακες ή κάνετε κατασκευές από χαρτόνι. Την ώρα που σε σπρώχνουν καθώς παίζεις μαζί τους ποδόσφαιρο ή χτενίζοντας τις κούκλες τους. Καθώς γίνεσαι και συ μαζί τους παιδί.
Ο,τι και να κάνεις μαζί τους, αυτό το απόγευμα ειναι η ώρα που με λυτρώνει, με αλλάζει, με απελευθερώνει. Είναι το απόγευμα που μπορεί να σε κάνει να αντικρίσεις την επόμενη μέρα με πιο κάθαρο βλέμμα, με πιο μεγάλο χαμόγελο. Που σε κάνει πιο υπεύθυνο και περισσότερο τρυφερό με τα δικά σου παιδιά και τους αγαπημένους σου. Είναι το απόγευμα που με έμαθε να μην ανέχομαι άλλα ψεύτικα χαμόγελα. Που μου θυμίζει πως η αντίδραση συμπορεύεται με τη δράση. Που μου θυμίζει πως η ζωή ειναι πολύτιμη μέσα στην απλότητά της. Που με κάνει να γκρινιάζω λιγότερο για τις στραβές μου μέρες και να χαίρομαι περισσότερο τις καλές. Που στο τέλος της μέρας με κάνει ακόμα να προσεύχομαι. Που με έμαθε να αντέχω περισσότερο και να μην τα παρατάω ό,τι κι αν γίνει. Που με κάνει να ασθάνομαι όμορφα ακόμα και τις μέρες που μπορεί να φύγω από κει δακρυσμένη.
Ανεπιφύλακτα λοιπόν, παρακαλώ σας να ξεβολευτείτε. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να ανακαλύψετε δίπλα σας αυτό το κάτι που αξίζει ελάχιστο από το χρόνο σας και περισσότερο από την αγάπη σας. Δεν εχει σημασία τι ειναι, παιδιά, ζώα, περιβάλλον, αρκεί να σας κάνει να βιώσετε αυτό το συναίσθημα που κάνει την ψυχή σου ελαφρότερη και πιο γεμάτη. Που σε απογειώνει. Αυτό που μας κάνει να νιώθουμε πως αλλάξαμε, πως γίναμε μια στάλα καλύτεροι άνθρωποι, ένα “κλικ” μακριά από το εγώ και πιο κοντά στο εμείς.
Σας το εύχομαι.
Join the discussion