Σε ποιον πόνο κρύφτηκες πάλι;

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου

Εσύ σε ποιο πόνο κρύφτηκες πάλι; Ποιο σημάδι σε άφησε να περιμένεις ξανά και ξανά εκείνη την επιστροφή, που δεν ήρθε ποτέ; Δύσκολο να αφήσεις εκείνο, που σε κάνει να χαμογελάς και να ελπίζεις για εκείνο εκεί το φως της καρδιάς σου, που λιώνει όλους τους πάγους σου. Ποιο ξενύχτι άφησες να μπει μέσα σου και να τα μαυρίσει όλα; Το φως της ημέρα θα ερχόταν πάλι ξανά και ξανά να σε βρει πάλι μόνο και πάλι με τον ίδιο πόνο αγκαλιά. Συνήθισες πια και δεν σε νοιάζει…

Δεν συνηθίζεται αυτό, αγάπη μου, μόνο σημάδια αφήνει και ουλές, που δεν κλείνουν ποτέ. Δεν κλείνουν χωρίς αγάπη, χωρίς ελπίδα, χωρίς χαμόγελα και ματιές όλο σπίθα. Μένουν για πάντα. Μένουν για πάντα μέσα σου και όλο σκάβουν για να μπουν πιο βαθιά. Κάποτε ξεχνάς, αλλά για λίγο μόνο. Κανένα φάρμακο δεν υπάρχει, για να κλείσει τις πληγές που άφησε μέσα σου ο πιο δυνατός πόνος που ένιωσες.

Ξέρεις; Δεν βιώνουμε όλοι το ίδιο τους πόνους που περνάμε. Σε άλλους μας αφήνουν χαραγματιές και σε άλλους μόνιμες ουλές που δεν κλείνουν ποτέ. Ξέρεις μόνο πως μπορεί να μείνουν καλά κρυμμένες στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Μόνο με το ισχυρότερο γιατρικό του πλανήτη.

Αγάπη λέγεται! Αγάπη, φίλε μου. Τεράστια και μοναδική, επί σειρά ετών να παίρνει πάντα τα αριστεία και τα χρυσά βραβεία. Αγάπη από άλλους, αλλά και από τον ίδιο σου τον εαυτό προς εσένα. Εσένα που σε έχεις μοναδικό στον κόσμο ετούτο.

Μην αφήνεις τον πόνο να στέκεται μέσα σου και να σε τρώει. Προσπάθησες πολύ! Ναι, το ξέρω, αλλά κάνε το για εσένα. Και αν κάποια ημέρα δεχτείς εκείνη την επίθεση της αγάπης που λέγαμε, μην την πετάξεις, δέξου την και πότε δεν ξέρεις.

Ίσως να κάνει την μόνιμη πληγή μια απλή χαραγματιά πεταμένη στο πίσω μέρος της καρδιά σου.
Μην αφήνεις τον πόνο να σε θάβει. Βάλε τον εκεί που του αξίζει και πέτα προς τα εκεί που είναι η αγάπη. Αγάπη φίλε μου, αγάπη!