Γράφει η Λία Ευαγγελίδου
Πολλοί λένε ότι όταν αγαπάς δεν περιμένεις αντάλλαγμα. Δηλαδή τι ακριβώς εννοεί ο ποιητής; Αγαπάς, προσφέρεις, λιώνεις, δίνεις την ψυχή σου για ποιο λόγο ακριβώς; Για να πάρεις τι;
Χα,χα, ακριβως το ίδιο σκεφτήκαμε με πολλούς. Την ίδια πρόταση. Σσσς, πιπέρι στο στόμα η υπόλοιπη πρόταση.
Φιλαράκια δεν θα συμφωνήσω καθόλου με αυτή τη λογική. Αγαπάς και επιθυμείς να πάρεις αγάπη. Φροντίζεις τον άνθρωπο σου και θέλεις να πάρεις την αντίστοιχη φροντίδα κι από αυτόν. Τον στηρίζεις και θέλεις την ανάλογη στήριξη και από την άλλη πλευρά.
Συναλλαγή, θα μου πεις, είναι ο έρωτας; Αν σας βολεύει αυτή η φράση τότε, ναι. Συναλλαγή, αλλά δίκαιη συναλλαγή. Δίνεις και θέλεις να πάρεις. Είσαι άνθρωπος κι εσύ, κι όπως φέρεσαι, όπως νοιάζεσαι, όπως αγαπάς κι όπως φροντίζεις, σέβεσαι και τιμάς, απαιτείς το ίδιο. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Δεν νομίζω να είναι κανείς ικανοποιημένος ή ευτυχισμένος, όταν δίνει, δίνει, δίνει και παίρνει…. μμμ, πιπέρι πάλι στο στόμα, καθότι είμαστε κι ευγενικές υπάρξεις.
Όλοι, λοιπόν, αναζητάμε τον άνθρωπο που θα τον νιώσουμε ολότελα δικό μας. Να λέμε, να ρε, και να γεμίζει το είναι μας. Φράσεις του τύπου “εγώ αγαπάω και τι κάνει ο άλλος είναι δικό του θέμα” ή “εγώ δεν περιμένω αντάλλαγμα για την αγάπη μου” είναι άκρως γελοίες για εμένα. Δηλαδή θέλετε να μου πείτε ότι αυτό είναι ικανοποίηση; Λυπάμαι βαθύτατα, αλλά είναι μαλακία. Τότε να είμαστε όλοι με κάποιον που παίρνουμε ψίχουλα και να λέμε κι ευχαριστώ ή να λέμε δεν πειράζει μωρέ.
Δεν πάει έτσι, φιλαράκια μου. Αυτά είναι παραμυθιάσματα. Ω, ναι. Πειράζει και παραπειράζει. Γι’ αυτό φεύγουμε από ό,τι δεν παίρνουμε τουλάχιστον ό,τι δίνουμε και προχωράμε. Γιατί καταντάει και λιγουλάκι έως πολύ γελοίο το πράγμα. Μαζοχισμός, ρε παιδί μου…
Δεν υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη σε θέμα σχέσης. Τέλος. Ανιδιοτελής αγάπη είναι αυτή προς τα παιδιά μας. Εκεί αγαπάμε με την ψυχή μας και δεν περιμένουμε κανενός είδους αντάλλαγμα. Δεν έχουμε απαιτήσεις. Αλλά από τον σύντροφο μας έχουμε απαιτήσεις. Οπότε ας αφήσουμε τις ανωτερότητες και τα κουραφέξαλα στην άκρη.
Δίνουμε και θέλουμε να πάρουμε τα ίδια. Κι αν δεν τα παίρνουμε, κλείνουμε ήσυχα την πορτούλα πίσω μας, ρίχνουμε και μια κλωτσιά, έτσι για το γαμώτο, και προχωράμε. Κάπου υπάρχει άλλη πόρτα πιο κάτω, σίγουρα. Κι εκεί θα υπάρχει κάποιος που θα εκτιμήσει, θα σεβαστεί και θα δώσει τα ανάλογα που δίνεις κι εσύ. Και να δεις τότε πάρτυ που θα κάνει η ψυχούλα σου. Τότε ναι, θα μιλήσεις για ευτυχία.
Γιατί αυτό είναι ευτυχία, μια δίκαιη συναλλαγή στον έρωτα και στην αγάπη. Συναλλαγή στην οποία ό,τι δίνεις θα παίρνεις και δεν θα αισθάνεσαι ούτε αδικημένος κι ούτε θα αδικείς τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου. Τότε θα μιλήσεις για το μαζί, που τόσος κόσμος αποζητάει. Τότε θα μιλήσεις για τον άνθρωπο σου και τότε θα ζήσεις την πραγματική αγάπη.
Να αγαπάς και αγαπιέσαι με τον ίδιο τρόπο. Απλή λογική, παίδες.
Αγαπώ, με αγαπάς, πάμε μαζί!
Αγαπώ, δεν μ’αγαπάς, τράβα παρακάτω. Μόνο μην κάθεσαι στην είσοδο, γιατί εμποδίζεις την κυκλοφορία.
