Γράφει η Λιάνα Ζαφειράτου
Μια φίλη μου πριν μερικές μέρες μου είπε σε ευχαριστώ που με ακούς χωρίς να κρίνεις. Μα έτσι είναι οι φίλοι πως αλλιώς;
Τους ανθρώπους της ζωής μας τους δεχόμαστε με τα καλά και τα στραβά τους πως αλλιώς;
Πόσες φορές άλλωστε δεν άκουσες τα δικά παράπονα από το σύμπαν με υπομονή άσχετα αν είχα δίκιο ή άδικο;
Πόσες φορές αναρωτηθήκαμε πάνω στην κουβέντα βρε μήπως δεν είμαστε εμείς καλά;
Πόσες φορές δεν είπαμε η συζήτηση αυτή είναι… καγκουρό (χοροπηδάει από το ένα θέμα στο άλλο με ένα δικό μας συνειρμό) ή η κουβέντα είναι του γιατρού; Τόσες και άλλες τόσες φορές είπα ευχαριστώ που υπάρχεις στην ζωή μου.
Ακόμα κι αν για το υπόλοιπο σύμπαν η κουβέντα που κάναμε δεν βγάζει νόημα, αυτό δεν έχει καμία σημασία γιατί για μας έχει και αυτό είναι που μετράει πως αλλιώς; Αυτός είναι ο δικός μας κώδικας επικοινωνίας.
Όποιος αδυνατεί να καταλάβει πρόβλημα του οι υπόλοιποι που νομίζουν ότι καταλαβαίνουν, βοήθεια τους!
Για τους αγαπημένους σου ανθρώπους έχεις πάντα μια τεράστια αγκαλιά, ένα γερό χέρι να κρατηθούν στα δύσκολα, δύο τεράστια αυτιά για να ακούς αυτά που έχουν να σου εξομολογηθούν και μια ψυχή ανοιχτή να αφουγκράζεται όλα αυτά που δεν ξέρουν ούτε οι ίδιοι. Εσύ είσαι ένας από αυτούς τους ανθρώπους στη ζωή μου να το ξέρεις.
Τουλάχιστον στο δικό μου το χωριό έτσι έχουν τα πράγματα. Δεν ξέρω αλλιώς και δεν θέλω να μάθω αλλιώς.
Θυμάσαι που μου είπες ότι έτσι είναι και στο δικό σου χωριό!
Join the discussion