Γράφει ο Κώστας Ανδρεόπουλος.
Πότε σε ανεβάζει στο Θεό. Πότε σε κάνει ένα με το χώμα. Άλλοτε σε κάνει να χάσεις την μπάλα, αποδιοργανωμένος συναισθηματικά, υιοθετώντας αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά και άλλες φορές σε εγκλωβίζει μέσα σε αόρατα τείχη, που μόνο εσύ βλέπεις.
Το μυαλό σου με τη λογική σου μόλις πήραν “συναινετικό διαζύγιο” και τράβηξαν δρόμους χωριστούς. Η φαντασία το “ξεμυάλισε”, βρίσκοντας στο πρόσωπό της νέα ερωμένη. Όμορφη και ύπουλη ταυτόχρονα, ανακατώστρα αλλά και γλυκοταξιδιάρα.
Αυτή η πλανεύτρα το ρημάζει μέρα με τη μέρα, λογική δεν υπάρχει ούτε στο ελάχιστο, αποχώρησε είπαμε, και έτσι η φαντασία μόνη της μετατρέπεται ενίοτε σε πλάνη. Άστοχα συμπεράσματα και ψευδαισθήσεις συγκροτούνται, μεγαλώνουν, και μοιάζουν σύννεφα με βαρύ φορτίο. Φυλακή, λεπτή κλωστή, που αν τάχα μου κοπεί ή δεν ισορροπήσεις σταθερά σ’αυτήν, τα αποτελέσματά της θα διαλύσουν το “μέσα σου”, σύντομα ή μακροπρόθεσμα. Μικρή σημασία έχει, το αποτέλεσμα το ίδιο θά’ναι!
Η λογική κατά την αποχώρηση της γνωρίζει πως αφήνει πίσω της μια “δύναμη”, που μονάχα αυτή θα μπορούσε να λειτουργήσει ως “αντίβαρο” απέναντί της και να ισορροπήσει τις καταστάσεις, που δημιουργεί η φαντασία! Φαντασία και λογική βλέπεις μάχονται ανά τους αιώνες για να “ισορροπούν” καταστάσεις. Άλλοτε αυτό επιτυγχάνεται, άλλοτε όμως όχι. Έχει να κάνει και με τον άνθρωπο και πώς εκείνος έχει τη δυνατότητα ή το πώς θα θελήσει να τις διαχειριστεί.
Δύσκολες καταστάσεις, όπως και να το κάνουμε, όπου μόνον “εκείνος” θα μπορούσε να δημιουργήσει. Είναι αρρώστια; Είναι ναρκωτικό; Ευλογία ή κατάρα; Όπως και να “τον” προσδιορίσεις, όποια έννοια και αν επιλέξεις, κανένας και ποτέ δεν θα σου πει πως έχεις άδικο. Ακόμη και σε αντίφαση να πέσεις, χρησιμοποιώντας διαφορετικό προσδιορισμό για “εκείνον”, και πάλι κανείς δεν θα σου πει το παραμικρό, παρά μονάχα θα στρέψει το βλέμμα στο κενό και θα γνέψει το κεφάλι του αργά και καταφατικά.
Όλοι μας την έχουμε πατήσει και πιθανόν να την ξαναπατήσουμε, όλοι μας θα πούμε πώς έχουμε πλέον μια “κάποια εμπειρία” απέναντί του και πώς θα “τον” αντιμετωπίσουμε καλύτερα την επόμενη φορά που θα μας συμβεί. Γελάω και μόνο στην ιδέα..
Ρε, ποιος αντιμετώπισε εμπειρικά τον έρωτα; Κανείς!
Κορίτσια και αγόρια, κανείς μας και ποτέ δεν θα τον αντιμετωπίσει κατ’αυτόν τον τρόπο, γιατί πολύ απλά είναι αδύνατον! Κάθε φορά στη ζωή μας, που θα συγκρουστούμε “μετωπικά” μαζί του, εκείνος θα έχει και διαφορετική μορφή, διαφορετικό άγγιγμα στις ευαίσθητες χορδές μας. Κάθε φορά, σε όποια ηλικία, με όποιον άνθρωπο, σε όποια κατάσταση.
Εάν νομίζετε πώς μπορείτε να τον διαχειριστείτε και να τον χαλιναγωγήσετε, πλανάστε. Το μόνο που καταφέρνετε είναι να τον θάψετε μέσα σας, “τρυπώντας” εκείνος το μυαλό σας κάθε λίγο και λιγάκι..
Έτσι, για να σας θυμίζει ποιος είναι ο πιο δυνατός!
Αυτός είναι ο Έρωτας..
Με τις υγείες μας!
