Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
“Να προσεχεις”
“Να μην εμπιστεύεσαι”
“Να κρατάς στεγανά”
“Να είσαι καχυποπτη”
“Μα δεν έμαθες πια;”
Ουφ! Ναι μωρε, εντάξει! Έμαθα χρόνια τώρα. Μην κοιτάς που σε αφήνω να παίζεις στην αυλή μου.
Έμαθα κι από σκατοψυχιές, έμαθα κι από προδοσίες.
Και τώρα τι θες;
Να σταματήσω να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους;
Να σταματήσω να τους βάζω στη ζωή μου;
Να τους κοιτάω όλους με μισό μάτι;
Όχι ρε φίλε… δεν μου πάει.
Εγώ θα δινω. Και θα ανοιγομαι. Και θα προσέχω τόσο όσο, αλλά θα αγαπάω πάντα χωρίς “τόσο όσο”.
Εγώ θα ψάχνω πάντα το καλό πίσω από το κακό και το χαμόγελο πίσω από το προσωπείο.
Και θα πιστεύω στους ανθρώπους και στην ψυχή τους.
Ξέρεις γιατί;
Γιατί πήρα τόση αγάπη από τους ανθρώπους μου που δεν φοβάμαι μη “στερεψω”.
Γιατί οι γονείς μου, οι φίλοι μου, οι άνθρωποί μου, με γέμιζαν αγάπη.
Πήρα και συγχώρεση στα λάθη μου. Πήρα και κατανόηση στα στριμμένα μου.
Πήρα κι αγκαλιά ακόμα κι όταν δεν την άξιζα.
Κι έτσι έμαθα να δινω φίλε.
Ακόμα και σε εκείνους που στο τέλος του λογαριασμού, κρίνονται ελλειπεις.
Ακόμα και σε εκείνους που στο τέλος της μέρας δεν άξιζαν ούτε πέντε λεπτά.
Κι όμως… ακόμα και για εκείνους, ένα χαμόγελο συμπάθειας, ένα χάδι κατανόησης.. και πάμε παρακάτω.
Γιατί είσαι η αγάπη που πήρες, η ασφάλεια που ένιωσες και η αγκαλιά που σε έφερνε πάντα στα ίσα σου.
Και αν πάψω να πιστεύω στο καλό των ανθρώπων… θα με έχεις νικήσει…
Και μπορεί να λένε πως αν χορέψεις με το διαβολο δεν αλλάζει ο διαβολος αλλά εσυ… στον δικό μου τον κόσμο όμως… με τους δικούς μου ανθρώπους, κανένας διαβολος δεν μπόρεσε να μας αλλάξει. Ποτε.
