Στο έρωτα, ψάχνεις την αντανάκλαση του εαυτού σου!

Γράφει η Βαλέρια Γιώτη

Είμαστε οι επιλογές μας. Οι άνθρωποι που ελκύουμε κοντά μας, δεν έρχονται έτσι στα καλά καθούμενα δίπλα μας, αν το καλοσκεφτείς θα μπορούσαν να πάνε οπουδήποτε αλλού. Είναι οι άνθρωποι που έχουμε επιλέξει εμείς ασυνείδητα. Αυτό τις περισσότερες φορές συμβαίνει γιατί στην παρουσία τους βρίσκουμε στοιχεία του δικού μας εαυτού.
Στην περίπτωση που δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο κόμπλεξ, οποιοσδήποτε άνθρωπος είναι ικανός να αγαπάει τον εαυτό του. Συχνά πυκνά μάλιστα, θεωρεί τη συμπεριφορά του απέναντι στους άλλους απόλυτα σωστή και έτσι θα ήθελε να του φερθεί και όποιος εμφανιστεί στη ζωή του.
Εγωιστικά (αν και ασυναίσθητα) ο άνθρωπος ερωτεύεται την αντανάκλαση του εαυτού του. Βρίσκει κάποιον που έχει κύρια χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του , ώστε να μπορεί να συνεννοηθεί και έπειτα ψάχνει στον άλλον το κάτι παραπάνω. Το κάτι παραπάνω είναι πάντοτε αυτό που μας λείπει. Είναι το θάρρος, το θράσος, η ευαισθησία, η ασφάλεια; Ποιος ξέρει. Σίγουρα όμως είναι κάτι που εμείς δεν έχουμε. Έτσι, ο έρωτας παίρνει τη μορφή δυο ανθρώπων, που ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Ο έρωτας δεν είναι αγάπη και καλό θα ήταν να μη συγχέονται αυτά τα δύο. Ο έρωτας όσο και να μην θέλουμε να το παραδεχτούμε κρύβει ένα συμφέρον. Το συμφέρον που εμείς οι ίδιοι έχουμε από κάποιον, που νιώθουμε ότι μας καλύπτει.
Δεν ερωτευόμαστε ποτέ ένα άτομο, που δεν έχουμε έστω ένα κοινό σημείο και ο έρωτας μας με κάποιον που είμαστε απόλυτα ίδιοι, δεν κρατάει για πολύ. Με βάση όλα αυτά, είναι κάπως αφελές να θεωρούμε ότι ισχύει το κλισέ «όλοι ίδιοι είναι» , αντίθετα πρέπει να κατανοήσουμε ότι εμείς επιλέγουμε μόνο σνθρώπους με κοινά χαρακτηριστικά, αφού στην πραγματικότητα διαλέγουμε ένα μέρος του εαυτού μας.
Το πραγματικό πρόβλημα όμως που προκύπτει είναι το αν και κατά πόσο μας αρέσει τελικά ο εαυτός μας ή έστω τα στοιχεία αυτού σε κάποιον άλλον. Συχνά κρίνουμε τους ανθρώπους που έρχονται δίπλα μας με τη δικαιολογία ότι δε μας φέρθηκαν σωστά. Μήπως τελικά όταν βλέπουμε τα κομμάτια του εγώ μας, απέναντι μπορούμε να είμαστε πιο αντικειμενικοί;