Γράφει η Μαριάλτα Φέλλου
Έχουν περάσει σχεδόν 4 χρόνια από τη πρώτη μέρα που σε είδα και από εκείνη τη στιγμή έχεις καταλάβει τη ψυχή και το μυαλό μου. Δεν έχει περάσει ούτε μία μέρα που να μην σε σκεφτώ, έστω και για δύο λεπτά, παρά τις δυσκολίες και όλα όσα πρέπει να κάνω κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Η συνάντηση μας ήταν εντελώς τυχαία, θα μπορούσε πολύ εύκολα να μην πραγματοποιηθεί και εμείς οι δύο να μην είχαμε μιλήσει ποτέ…τουλάχιστον έτσι θα μπορούσαν να πουν όσοι ακούσουν την ιστορία μας, εγώ όμως όχι. Δεν πιστεύω στο τυχαίο, πιστεύω στο καθορισμένο από τη μοίρα και ναι ήταν γραμμένο να βρεθούμε στον ίδιο χώρο και να γνωριστούμε εκείνη την ημέρα.
Δεν γνωρίζω πως ένιωσες εσύ και αν σου τράβηξα τη προσοχή μόλις με είδες,το μόνο σίγουρο από τη πλευρά μου είναι πως από το πρώτο δευτερόλεπτο που σε αντίκρισα γοητεύτηκα από την εξωτερική ομορφιά σου. Κατά τη διάρκεια που βρισκόμασταν στον ίδιο χώρο δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και να πάρω τα μάτια μου από πάνω σου. Δεν ξέρω πως το έκανες αλλά όταν ήρθες και μου συστήθηκες, έκανες τη καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που ένιωθα ότι θα βγει έξω από το σώμα μου.
Προσπαθούσα να μην σου δείξω την αμηχανία μου και να μην χάσω τα λόγια μου αυτά τα λίγα αλλά τόσο πολύτιμα για εμένα λεπτά που ήρθαμε σε επαφή. Όταν αποχωρήσαμε από το χώρο που παρευρισκόμασταν δεν έβλεπα την ώρα για την αυριανή μέρα που ήξερα ότι θα σε έβλεπα ξανά, αλλά για τελευταία φορά…τουλάχιστον έτσι πίστευα τότε. Μιλήσαμε για ελάχιστα λεπτά και αυτή τη φορά,κάτι που για κάποιον είναι αδιάφορο αλλά για εμένα τόσο σημαντικό.
Αυτό που ήξερα δυστυχώς πραγματοποιήθηκε! Πέρασαν Εννέα μήνες χωρίς να σε δω. Εννέα μήνες χωρίς να μάθω νέα σου…9 μήνες χωρίς να ακούσω τη μαγευτική φωνή σου…
Εννέα μήνες χωρίς να κοιτάξω τα πιο όμορφα μάτια που είχα δει…Εννέα μήνες χωρίς εσένα. Πλέον είχα πιστέψει πως δεν θα σε ξανά δω, πως δεν θα ξανά μιλήσουμε, όμως η μοίρα είχε γράψει άλλη πορεία για εμάς. Πεπεισμένη και απογοητευμένη λοιπόν, πως το όνειρο μου είχε τελειώσει και ο άνθρωπος που δεν είχε αφήσει το μυαλό μου σε ηρεμία για 9 μήνες κάνεις την εμφάνιση σου και ταράζεις όλα μου τα συναισθήματα.
Τη φορά αυτή από μακριά! Βρίσκεσαι σε μία μακρινή πόλη αλλά παρόλα αυτά χρησιμοποιείς το Facebook ως μέσο για να βρεθείς πιο κοντά μου. Γιατί άργησες τόσο; Γιατί με άφησες 9 ολόκληρους μήνες να βασανίζομαι; Μάλλον η μοίρα μας δοκίμαζε και ακριβώς τη στιγμή που πήγαινα να τα εγκαταλείψω σε ώθησε να μπεις στη διαδικασία να με ψάξεις και να μου στείλεις εκείνο το πρώτο μήνυμα. Δεν έχει σημασία …για εμένα εκέινη τη στιγμή μετρούσε που εμφανίστηκες και μου έστειλες. Δεν πίστευα στα μάτια μου…
Δεν ήταν δυνατόν εσύ να ψάξεις να με βρεις και πόσο μάλλον να μου στείλεις μήνυμα. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, έτρεμα ολόκληρη και δεν μπορούσα να ελέγξω τα χέρια μου για να σου απαντήσω.
Ενώ στην αρχή ήμουν υπερβολικά ενθουσιασμένη και με ένα χαμόγελο που δεν μπορούσε να μου το χαλάσει κανένας άρχισα να σκέφτομαι διάφορα…
Πέρασαν διάφορα σενάρια απο το μυαλό μου, και τώρα τι θα γίνει; Είμαστε μακριά….
Υπάρχει πιθανότητα να είμαστε μαζί; Τι θέλεις από εμένα; Γιατί αποφάσισες να έρθεις σε επαφή μαζί μου; Με ποιο τρόπο θα μιλάμε και για πόσο; Έχουν περάσει 3 χρόνια από εκείνη την ημέρα και αυτά τα ερωτήματα συνεχίζουν να κατακλύζουν το μυαλό και τη καρδιά μου…
Συνεχίζουμε να έχουμε επαφή μέσω τηλεφώνου και έχουμε βρεθεί μόνο 3-4 φορές από κοντά λόγω απόστασης!
Έχουμε ξεκαθαρίσει πως θα είμαστε φίλοι και τίποτα παραπάνω…παρόλα αυτά ορισμένες στιγμές ο τρόπος που εκφράζεσαι που μου μιλάς δεν δείχνει πως έχουμε κρατήσει τη σχέση μας σε φιλικό επίπεδο και όσες φορές σε ρώτησα μήπως με βλέπεις διαφορετικά μου αποκρίθηκες πως “όχι αγάπη μου”. Το ξέρω!
Ξέρω μέσα μου και ας μην θέλω να το αποδεχτώ πως θα συνεχίζεις να με βασανίζεις με τον τρόπο σου και ας μην το καταλαβαίνεις…
Μήπως θα έπρεπε να σταματήσω να σου μιλάω; Τί να κάνω;
~ Πώς να γλυτώσει μάτια μου ο ένας από τον άλλο. Πώς να αλλάξουμε ουρανό τώρα που μοιάζουμε με δίδυμα φεγγάρια που ξενυχτάνε με τον ίδιο στεναγμο.~
Join the discussion