Γράφει η Luna Punk
Κι αν δεν είσαι άνθρωπος που γράφει, μην μπείς στον κόπο να διαβάσεις τα παρακάτω.
Δεν θα καταλάβεις.
Έχω χάσει τον πιό πολύτιμο θησαυρό μου.
Έχω χάσει πιά τις λέξεις.
Θαρρώ πως μ’εγκατέλειψαν και μ’άφησαν μονάχη να περιπλανιέμαι σ’αυτόν εδώ τον κόσμο που πιά δεν τον αντέχω.
Έχω χάσει πιά τις λέξεις, σε σειρά, δεν ξέρω να τις βάλω.
Μαζί με τις λέξεις έχασα και τα ονείρατα μου.
Μέσα σ’αυτές κρυβόταν όλη η δύναμη μου.
Και τώρα κάθομαι εδώ, ανήμπορη, κοιτάζω τις άδειες σελίδες και δεν έχω πιά με τι να τις γεμίσω.
Δεν έχω άλλες ιστορίες να σου πώ.
Παραδίνομαι στην άβυσσο. Δεν έχω κουράγιο να παλεύω. Παραδίνομαι στη λήθη.
Με κούρασαν οι άνθρωποι, θέλω να φύγω μακρυά από δαύτους.
Λίγη θάλασσα μου αρκεί!
Λίγη θάλασσα να προσπαθώ να βυθιστώ κι αυτή να μην μ’αφήνει. Να επιπλέω. Ν’αδειάσω. Να ξεφορτωθώ το δηλητήριο των σκέψεων που με κατατρέχουν και δεν μ’αφήνουν σε ησυχία.
Έχω χάσει πιά τις λέξεις, μαζί μ’αυτές έχασα και το νόημα μου.
Έχασα εμένα. Έχω γίνει ένα με το πλήθος. Δεν βρίσκω μέρος να κρυφτώ , κανείς να μην με βλέπει.
Έχασα τη σπίθα μου.
Συνήθισα να τους βάζω όλους πάνω από ‘μένα, και μέ ξέχασα…και κάπως έτσι έφτασα στο τέλμα.
Κι εσένα…
Φοβόμουν τόσο πολύ μην χάσω εσένα, που τελικά έχασα εμένα.
Και όχι, δεν μου λείπεις εσύ.
Μου λείπω εγώ.
Μου λείπουν οι λέξεις μου.
Αυτές που έβγαιναν αβίαστα από μέσα μου κι έδιναν νόημα στον πλανήτη μου.
Αυτές μου λείπουν.
