Τα δάκρυα του άντρα είναι η ασπίδα της ψυχής του, όχι το όπλο του.

Αυτή τη μαλακία με το “οι άντρες δεν κλαίνε”, πότε λέτε να την κόψετε;
Έχουμε μπει στο 2017, μήπως να συντονιστείτε λίγο με την γη, τα συναισθήματά σας και την ύπαρξή σας και να σταματήσετε αυτό το παραμύθι για τον άντρα τον σκληρό, τον πολλά βαρύ και τίποτα που αν δακρύσει θα έχει γίνει με τη μία λουλού του καναπέ;

Όχι ρε μάγκα, άκου λίγο.
Οι άντρες κλαίνε. Κι όχι μόνο κλαίνε αλλά όταν το κάνουν, είναι η αλήθεια της ψυχής τους αυτή.
Οι άντρες κλαίνε για τα σοβαρά.
Για τις αλήθειες τους.
Για τις μάχες που χάσανε.
Για το οριστικό, εκείνο που τελείωσε και μαζί του τελείωσε και η ελπίδα του.
Οι άντρες κλαίνε μόνοι τους.

Τα δάκρυά τους, θα επιτρέψουν να τα δουν εκείνοι οι 1-2 κολλητοί που μαζί έχουν μοιραστεί την ζωή τους όλη.
Εκείνοι που είναι “αδέρφια τους” και μην μπερδεύεστε με αυτή την αηδία του Facebook και των social media τύπου “αδερφέ”, “φίλε”, “παλικάρι μου”.
Τα δάκρυά τους θα τα δουν τα αδέρφια τους.
Χωρίς λόγια. Χωρίς πολλά πολλά. Χωρίς επεξηγήσεις.
Η εξήγηση κι η επεξήγηση, είναι μόνο τα δάκρυά τους.

Ο άντρας κλαίει μάγκα μου. Κλαίει για εκείνα που δεν κατάφερε να νιώσεις.
Κλαίει για εκείνα που δεν κατάφερες να τον κάνεις να νιώσει.
Το κλάμα του άντρα είναι η ασπίδα του. Δεν είναι το όπλο του.
Δεν είναι το μέσον προβολής του. Δεν είναι ο δρόμος της συγχώρεσης.
Ο άντρας, ο αρσενικός, δεν κλαίει για σένα.
Κλαίει για εκείνον. Είναι εγωιστικό το κλάμα του. Είναι για την πάρτη του και την ψυχή του.
Μόνον.