Τα “σ’αγαπώ” από συνήθεια, μας σκότωσαν αγάπη μου.

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Ξεθωριασμένοι έρωτες, παλεύουν μάταια στα πόδια να σταθούνε.
Ατονικές αγάπες, ίσα που αντέχουν με παυσίπονα συνήθειας.
Ναυάγια σχέσεις, που μένουν και σαπίζουν στο βυθό τους.
Άγνωστοι σύντροφοι, πονάνε, μα δεν βγάζουν τσιμουδιά.
Ζευγάρια ψεύτικα, μουσκεύουν από ανία τα σεντόνια.
Κρεβάτια φέρετρα, κοιμίζουνε νεκρούς που ανασαίνουν.

Πλάτες αντίκρυ, που ξέχασαν πως είναι το μπροστά.
Κορμιά μονάχα, που το ένα δεν αγγίζει πια το άλλο.
Φιλιά προδότες, ξεμείνανε από χείλη και από μάγουλα.
Αγκαλιές αγκάθια, λησμόνησαν πως είναι το γεμάτο.
Τίποτα χάδια, τυφλώθηκαν και γίνανε ζητιάνοι.
Λόγια βουβά, δεν φτάνουνε ποτέ στον προορισμό τους.
Καρδιές στην γυάλα, σφυγμούς αρνούνται να ανεβάσουν.

Ψυχές με μάσκες, μασκάρεψαν την θλίψη σε σιωπή.
Πρόσωπα ανέκφραστα, μυρίζουν ναφθαλίνη και φορμόλη.
Βλέμματα πάγοι, που κρύφτηκαν στα μαύρα τους γυαλιά.
Ήχοι σιωπής, πληρώσανε ακριβά την ησυχία.
Ταξίδια στάσιμα, που πάνε απ΄ την κουζίνα στο σαλόνι.
Σκοτάδια ήλιοι, σκοντάφτουν στα κλεισμένα τα παντζούρια.
Ωχρά φεγγάρια, που ψάχνουνε τον λόγο που υπάρχουν.

Άστρα φαντάσματα, ανάβουνε και σβήνουν μοναχά.
Τραγούδια θρήνοι, που οι μελωδίες τους μονότονα κυλάνε.
Χθες περασμένα, δεν έχουνε εικόνες να θυμούνται.
Σήμερα σφαίρες, σκοτώνουνε τον χρόνο να σωθούνε.
Τ΄αύριο ολόιδιο, πεθαίνει πριν καν να γεννηθεί.
Κλαμένα όνειρα, που πνίγηκαν στο δάκρυ και στη σκόνη.

“Σ΄αγαπώ” της συνήθειας .
Αόρατα, όλα τα “είμαι εδώ”.
Τυπικό το “μαζί”.
Το “σε θέλω” να λείπει.

Γαμημένη συνήθεια, πουλημένη ζωή… κάνει πάρτι η μοναξιά!

Συνήθεια ή θάνατος; Δεν έχει διαφορά!