Τελευταία ευχή: Καλή διαμονή εκεί που έφτασες, σούπερ-παππού μας!

Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου

Πέρασαν σαράντα μέρες από κείνη το δύσκολο πρωινό του Ιούλη που μας άφησες για πάντα. Δεν ξέρω γιατί έχουν καθιερωθεί να διαβάζονται αυτές οι σαράντα μέρες σε ένα μνημόσυνο μαζί με απεριόριστες ευχές για αιώνια μνήμη. Ίσως είναι οι μέρες που διαρκεί η πορεία για κείνο το μεγάλο το τελευταίο ταξίδι.

Ήταν περίεργες αυτές οι σαράντα μέρες, παππού. Έλειπες από το σπίτι σου, το κρεβάτι σου, το μπαξέ σου, τις αγκαλιές όλων μας αλλά όχι από τις ψυχές μας. Θυμήθηκα τόσα πολλά από όλα αυτά που ζήσαμε μαζί, όσα μου έμαθες, όσα μου είπες. Ήταν σαν να άνοιξα με το κλειδάκι που μου άφησες, το παλιό σεντούκι με όλα εκείνα που αρνούσουν να μου δώσεις τα τελευταία χρόνια. Δύσκολη η αρρώστια βλέπεις, πόσο μάλλον όταν είναι μαζεμένες πολλές σε ένα σώμα γερασμένο και καταπονημένο από ήλιο, χώμα και σκληρή δουλειά.

Ησύχασες, το ξέρω. Είσαι ευτυχισμένος και δεν πονάς πλέον. Το βογκητό σταμάτησε, τα χάπια δεν σου χρειάζονται πια και το στομάχι δεν καίει άλλο.

Δεν πρόλαβα να σου πω, ότι με την δικιά σου ψυχούλα που έφυγε, έστειλες μια άλλη που μεγαλώνει μέσα μου και δεν θα προλάβεις να γνωρίσεις. Παρηγορητική για όλους και ελπίδα για την ζωή που φεύγει, στέλνοντας μια άλλη να αρχίσει από την αρχή τον κύκλο. Έτσι είναι όλοι οι κύκλοι, ένας κλείνει για να ανοίξει ένας άλλος.

Πλέον δεν μπορείς να μου ζητήσεις τίποτα και εγώ μόνο να σου μιλάω μπορώ πιστεύοντας ότι κάπου είσαι και με ακούς.

Τελευταίο χατίρι: Να μας προσέχεις και να μας προστατεύεις!

Τελευταία υπόσχεση: Θα σ’ αγαπάμε και θα σε θυμόμαστε πάντα!

Τελευταία ευχή: Καλή διαμονή εκεί που έφτασες, σούπερ-παππού μας!