Γράφει ο Nick Murdoch
Δεν θα θίξω πρόσωπα, δεν θα θίξω καταστάσεις, είμαι ο κανένας και δεν θα κρίνω ποτέ τον συνανθρωπό μου. Η σημερινή μου ιστορία είναι μια ταπεινή κατάθεση ψυχής, μια ισχνή αναφορά μπροστά στο μεγαλείο της ανθρωπότητας έτσι όπως την έχω ζήσει τις τελευταίες μέρες. Γιατί τώρα και οχι νωρίτερα ; Αυτό δεν θα μπορούσα να το ξέρω, αυτό που ξέρω όμως είναι πως για κάθε τι που μας συμβαίνει υπάρχει η κατάλληλη στιγμή και αυτή η στιγμή για μένα ήρθε σαν την πρώτη ηλιαχτίδα μετά απο μια καταιγίδα.
Διαλέγω να σπάσω την σιωπή μου έτσι όπως έσπασε κάτι μέσα μου, έσπασε και το ένιωσα παντού, στο σώμα μου, στη ψυχή μου, στο μυαλό μου.
Θέλω να μιλήσω σε σένα, σε σένα που είσαι διαφορετικός, σε σένα που αντιμετωπίζεις κάποιο σοβαρό πρόβλημα και έχεις διαλέξει να παλέψεις, σε σένα που κάποιο τραγικό συμβάν σε διάλεξε για να σε σημαδέψει και δεν τα παρατάς, σε σένα που νιώθεις πως η ζωή σου βάζει συνέχεια τρικλοποδιές μα εσύ πάντα διαλέγεις να σηκωθείς.
Θέλω να μιλήσω σε όλους εσάς τους αφανείς ήρωες που κινήστε ανάμεσα μας, σε όλες τις μητέρες που τα βγάζουν πέρα μόνες τους, σε όλους τους ανθρώπους που η τραγική μοίρα τους σημάδεψε με κάποιο πρόβλημα υγείας και παλεύουν με Θεούς και δαίμονες, με ανθρώπους που τα έχουν χάσει όλα μα όχι την ελπίδα, με όλους εσάς που ακόμα κοιτάτε τον ουρανό και χαμογελάτε παρά τις δυσκολίες που έχουν διαβεί το κατώφλι της ζωής σας.
Είμαι μονάχα ένας συνανθρωπός σας και τίποτε παραπάνω, όπως και εσείς έτσι και εγώ διαλέγω να παλέψω, ο καθένας μας κουβαλά το δικό του γολγοθά με εμπόδια που θα γκρέμιζαν και έναν γίγαντα ακόμα. Οχι όμως εσάς, οχι εσάς που τολμήσατε να σηκωθείτε άλλη μια φορά και για αυτό σας χαιρετώ, σας χαιρετώ και σας τιμώ με όλη μου τη δύναμη.
Ευχόμουνα να μη σπάσω ποτέ, να μη λυγίσω, ο κόσμος είναι σκληρός και άδικος και αν ρωτήσεις το γιατί δεν θα πάρεις καμμία απάντηση. Η απάντηση βρίσκεται μέσα μας, η απάντηση βρίσκεται σε όλους αυτούς τους συναθρώπους μας που με την εσωτερική τους δύναμη σηκώνουν όλη την ανθρωπότητα στις πλάτες τους. Ποιός είμαι εγώ που θα τα παρατήσω ; Με ποιό δικαίωμα θα εγκαταλείψω όταν όλοι εσείς με διδάξατε να μη το κάνω;
Μικροί και μεγάλοι ήρωες που περπατάτε ανάμεσα μας, κάθε μέρα δίνετε μαθήματα ζωής δίχως κανένα αντάλλαγμα, που σε κάθε δυσκολία, σε κάθε στραβοπάτημα απλά σηκώνεστε και δεν σταματάτε μέχρι να φτάσετε στο τέλος.
Κάποτε λοιπόν σε είχα ρωτήσει πως μοιάζει το τέλος, εσύ χαμογέλασες και μου είπες, “φωτείνο, ο ήλιος σε χτυπάει κατάματα, η μουσική της χαράς ηχεί σαν Θεική μελωδία και εσύ ξαπλώνεις σε αέρινα λιβάδια καθώς ο φρέσκος αέρας σου σε γεμίζει με οξυγόνο και ξαφνικά ζείς”.
Δεν χρειάστηκε να απαντήσω, με κλειστά τα μάτια άφησα την απάντηση σου να μου χαρίσει μια στιγμή απέραντης ευγνωμοσύνης που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Σας ευχαριστώ για όλα, σε ευχαριστώ που με άφησες να αγγίξω το όνειρο, αντλώ δύναμη απο τη δύναμη σας και ελπίδα απο το σθένος σας.
Join the discussion