Τι κρίμα που ενώ θες τόσο να ακουστείς, δεν έμαθες να ακούς..

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου

Οι άνθρωποι έχουν τόσο ανάγκη να μιλήσουν.
Το έχεις δει ε;
Να βρουν κάποιον που θα τους ακούει μόνο. Να βγάλουν ότι έχουν μέσα τους σε εκείνον τον έναν που θα βρεθεί να τους ακούσει. Δεν θέλουν να ακούσουν εκείνον. Μόνο να τους ακούν. Δεν τους νοιάζει αν και τι έχεις μέσα σου. Τους νοιάζει να πουν τα δικά τους, να μιλήσουν.
Τους μιλάς και δεν ακούν. Σκέφτονται τα δικά τους και πότε θα στα πουν. Μιλάς και απαντούν, λάθος, δεν απαντούν λένε τα δικά τους. Το μυαλό τους τρέχει αλλού και δεν έχουν ακούσει καν τι τους λες. Περιμένουν πότε θα τελειώσεις αυτά που έχεις να τους πεις για να ανοίξουν το στόμα τους και να μην σταματήσουν ούτε αν γίνει η καταστροφή του κόσμου.
Μάταια ψάχνεις να βρεις κάποιον να ακούσει και εσένα. Τα προβλήματά τους είναι πάντα μεγαλύτερα και πιο σοβαρά από τα δικά σου. Ούτως ή άλλος ήρθες σε αυτή τη ζωή μόνο για να ακούς και να δίνεις συμβουλές. Εσύ δεν έχεις, δεν είχες και δεν θα έχεις ποτέ θέματα που θα πρέπει να πεις και να πάρεις πίσω συμβουλές ή έστω ακόμα και ένα “Σε καταλαβαίνω, υπομονή”.
Έτσι βέβαιά έχεις μάθει, να σου μιλούν και να ακούς προσεκτικά σαν το πρόβλημα να είναι δικό σου. Μα το κάνεις δικό σου και σκας. Μπαίνεις μέσα και προσπαθείς να βρεις κάτι για να κάνεις τον απέναντί σου να ξεσκάσει, να ξεχαστεί, να βρεις μια λύση για το πρόβλημά του.
Ωραία όλα αυτά!
Εσύ; Ποιος θα ακούσει εσένα;
Ψάχνεις ακόμα να τον βρεις εκείνον που θα σε ακούσει.
Μην ψάχνεις άδικα. Οι άνθρωποι έχουν μάθει να μιλούν και μόνο. Δεν ξέρουν να ακούν. Σίγουρα όχι όλοι αλλά… Όταν είναι να έρθει θα έρθει και πίστεψέ με θα είναι εκεί για εσένα. Για να σου πει όλα τα “υπομονή” του κόσμου και όλα τα “είμαι όλος αυτιά”.
Εντάξει δεν τους δίνω άδικο γιατί με όλα εκείνα που συμβαίνουν στις ζωές τους δεν έχουν την υπομονή να καταλάβουν πως υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι γύρω τους που θέλουν να τους μιλήσουν.
Σε ξεπετάνε “ακούγοντας” πρώτα εσένα και μετά παίρνουν τη σκυτάλη.
Άσχημο πράγμα να μην έχεις μάθει να ακούς. Βασικά άσχημο να μην θέλεις να ακούσεις τους δικούς σου ανθρώπους που θέλουν να βγάλουν πράγματα που τους απασχολούν από μέσα τους. Που ψάχνουν δυο αυτιά και μια αγκαλιά για μια συμβουλή και ένα “καταλαβαίνω”. Δύο απλές κουβέντες που θα σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα.
Πόσο κρίμα που οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει να ακούν! Αλλά ξέχασα. Αυτό δεν μαθαίνεται. Το νοιάξιμο δεν στο μαθαίνουν αγάπη μου. Βγαίνει μόνο του. Ή το έχεις ή δεν το έχεις.
Οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει να ακούν και το χειρότερο είναι πως ούτε οι δικοί σου άνθρωποι το κάνουν.
Τι κρίμα που δεν έχουν μάθει να ακούν!