Τι λες, οργανώνουμε μια κοπάνα μαζί;

Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου

Ναι, συμβαίνει…
Συμβαίνει να μην μπορείς ούτε να μιλήσεις. Η ιδέα να σηκωθείς από το κρεβάτι σου το πρωί να φαντάζει άθλος. Δεν βλέπεις ευχαρίστηση πουθενά. Όλα βιώνονται στο όριο του αβάσταχτου. Ακόμη κι απλές καθημερινές λειτουργίες. Ακόμη και το μάσημα της τροφής!

Ναι, συμβαίνει το 24ωρο να τρέχει σαν δαιμονισμένο, να φτάνει νύχτα κι εσύ να αναρωτιέσαι πως και που πήγαν τόσες ώρες, αφού δεν έχεις καμιά επίγνωση του που βρίσκεσαι και κυρίως πως είσαι! Γιατί μόνιμα τρέχεις.  Και κάπως έτσι να φεύγουν μέρες, να βυθίζονται ανέραστες νύχτες, χωρίς ούτε την πολυτέλεια του ονείρου.

Συμβαίνει μέσα σε όλο αυτό του δεν υπάρχω να μην θες κανένα, να μη σηκώνεις τηλέφωνα, να μην προσπαθείς καν να τηρήσεις επαφή για τους τύπους με τους ανθρώπους σου. Ναι, συμβαίνει να ανοίγεις το στόμα σου να μιλήσεις και να βγαίνει ένταση, θυμός προς πάσα κατεύθυνση και με το παραμικρό. Με νεύρα, κουβέντες κοφτές κι άρνηση για το επιπλέον, που σχεδόν μόνιμα ζητείται, ενώ γνωρίζεις ότι τα ‘χεις ήδη δώσει όλα κι έχεις ξεχειλ’ωσει όρια κι αντοχές προ πολλού…

Και η ενοχή αμέσως μετά πιστός ακόλουθος για τη συμπεριφορά στην τσίτα και για ασήμαντη τάχα μου πάντα αφορμή, σακί βαρύ στους ώμους να σε γειώνει τόσο χώνοντας σχεδόν τα πόδια σου στη γη, για να σε αφήσει αμετακίνητο, απαράλλαχτο, απόντα.

Ναι, συμβαίνει να αγνοείς και να παραμελείς τον εαυτό σου, ακόμη και για τις βιωτικές σου ανάγκες, λειτουργώντας στη ζώνη του πρέπει, σαν να βασίζεις στη ζώνη του λυκόφωτος σχεδόν σαν υπνωτισμένος. Συμβαίνει να σου φαίνονται όλες οι μέρες απαράλλαχτα ίδιες κι εσύ καλό στρατιωτάκι στη σειρά γιαι το βαγόνι της υπερταχείας της κάθε μέρας.

Όχι, ψυχή μου, δεν είσαι μόνος μ’ αυτό το τέρας, που δείχνει να είναι η ίδια σου η ζωή, αυτή η αγριεμένη γκόμενα, που καθημερινά σε δοκιμάζει, για να δει πόσο ευέλικτα ανθεκτικός είσαι.
Είμαστε πολλοί που ζούμε έτσι. Πίστεψε με..

Σ αυτή λοιπόν την τρελή επιτάχυνση της σφαίρας μας, ίσως το μυστικό δεν είναι τίποτα άλλο από ένα διάλειμμα. Μία διακοπή χωρίς προγραμματισμό, μια κοπάνα σαν αυτές που κάναμε μαθητές.
Και σ’ αυτό το σχολείο οι απουσίες ξέρεις δεν είναι πάντα αδικαιολόγητες. Είναι απαραίτητες για να ξαναθυμηθείς ποιος είσαι! Να σε συγχωρέσεις για να σε αγκαλιάσεις και το κυριότερο να ξεκουραστείς.

Τι λες, οργάνωνουμε τώρα μια κοπάνα μαζί; Πάμε να φύγουμε για λίγο μακριά από όλους κι όλα.
Οι χειμωνιάτικες βόλτες χωρίς σχέδιο έχουν αντίτιμο ένα φαρδύ πλατύ χαμόγελο στο τέλος. Στα κουρασμένα και σφιγμένα από την υπερπροσπάθεια μούτρα μας. Λίγο το ‘χεις αυτό;
Μην το πολύ σκέφτεσαι. Λέγε. Είσαι;