Τον τσιγκούνη, δεν τον αγάπησε κανείς..

Γράφει η Αργυρώ Αμπατζίδου.

Λατρεύω να μου μιλούν με λίγα και καθαρά λόγια, κάτι που μεγαλώνοντας προσπαθώ να το κάνω κι εγώ. Σταράτα, γεμάτα φειδώ λόγια, αληθινά και ντόμπρα. Υπάρχει όμως μια σημαντική λεπτομέρεια σε αυτή μου την επιθυμία. Είναι η περίπτωση εκείνη που τα λόγια αυτά αφορούν συναισθήματα. Και ο ενδοιασμός μου εδώ είναι μεγάλος..

Γιατί όταν αγαπάς, είτε ερωτικά, είτε φιλικά, ή ακόμα και όταν αυτή η αγάπη αφορά τα πολύ κοντινά σου πρόσωπα, ο λόγος σου τότε πρέπει να είναι χείμαρρος. Οι εκφράσεις σου πρέπει να είναι ασυγκράτητες, παθιασμένες. Η αγάπη προς έναν άλλο άνθρωπο όταν δεν εκφράζεται, απλά δεν είναι αγάπη, είναι κάτι άλλο, μπορεί να είναι μια απλή συμπάθεια για παράδειγμα.

Κι όταν αναφέρομαι σε έκφραση της αγάπης, δεν εννοώ μόνο τα λόγια. Εννοώ και τις πράξεις, εννοώ τα αγγίγματα, τα κοιτάγματα, τα χάδια διαφορετικά. Ακουμπώ αυτόν που αγαπώ για να με νιώσει, να πάρει λίγη από την αύρα μου, για να καταλάβει τη θέρμη που εκπέμπει το σώμα μου, όταν κατακλύζομαι από όλο αυτό το δυνατό συναίσθημα που έχω για αυτόν. Τον κοιτώ στα μάτια για να νιώσει τη λάμψη που εκπέμπουν τα μάτια μου όταν κοιτάζω τα δικά του. Και πιστέψτε με, τα μάτια τότε γυαλίζουν σαν μικρά διαμάντια, γιατί, αλήθεια, η αγάπη είναι ο πιο σπάνιος και πολύτιμος λίθος.

Ψάχνοντας λίγο πιο βαθιά, διαπιστώνω μεγαλώνοντας και φυσικά συναναστρεφόμενη με την πάροδο των χρόνων διάφορους ανθρώπους, πως η έκφραση αυτών των συναισθημάτων, σχετίζεται άμεσα και με άλλα στοιχεία του χαρακτήρα τους. Η αλήθεια είναι βέβαια πως έχω εστιάσει σε ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό. Ο άνθρωπος που είναι φειδωλός στην έκφραση της αγάπης του για κάποιον άλλο, είναι φειδωλός και στην τσέπη του.. Ναι, καλά διαβάσατε και στην τσέπη του! Τσιγκούνης με άλλα λόγια, θα πω έτσι απλά και κατανοητά. Η παρατήρησή μου αυτή καθημερινά επιβεβαιώνεται και ενισχύεται από διάφορα συμβάντα.

Βλέπω ανθρώπους με “καβούρια” στις τσέπες τους, που και για να εκφράσουν την αγάπη τους, φέρονται λες και θα τους κλέψεις ό,τι πολυτιμότερο έχουν. Μα είναι δυνατόν; Σκεφτείτε το λίγο.. Αναλογιστείτε χαρακτήρες ανθρώπων που συναναστρέφεστε, που έχετε δίπλα σας, κοντά σας, ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεστε, συντρόφους, συγγενείς ή και φίλους σας και είμαι σίγουρη πως θα καταλάβετε τι σας λέω..

Δεν υπάρχει ομορφότερο πράγμα από την προσφορά, τη δοτικότητα, του να δίνω στον άλλο αυτό που μπορώ και έχω. Οι παλιοί έλεγαν πως όσο δίνεις, τόσα και παραπάνω σου επιστρέφονται στο διπλάσιο. Εξάλλου και αυτού του τύπου η δοτικότητα που περιγράφω, είναι σημαντική έκφραση της αγάπης για τον συνάνθρωπο.

Αγαπάτε λοιπόν γενναιόδωρα, ανοιχτόχερα. Σπαταλήστε την αγάπη σας και ό,τι έχει η τσέπη σας σε αυτούς που έχετε δίπλα σας και το αξίζουν. Δώστε βοήθεια, δώστε ό,τι μπορείτε, αγαπήστε μέσα από την προσφορά σας αυτή τον συνάνθρωπό σας ακόμα πιο πολύ.

Τον τσιγκούνη εξάλλου δεν τον αγάπησε κανείς!