Γράφει ο Κωστής Παναγιωτόπουλος
Το αγαπημένο σου τραγούδι στο τέρμα και προχωράς μέσα στο πλήθος πηγαίνοντας στην δουλειά σου, ακόμη μια μέρα, μουντή αλλά πλέον το έχεις συνηθίσει. Σταματάς στο φανάρι περιμένοντας να περάσεις απέναντι και στα πόδια σου βρίσκεις ένα διπλωμένο χαρτάκι. Το ανοίγεις και ξεκινάς να διαβάζεις…
«Χθες, μετά από καμπόσο καιρό σε άφησα στο σπίτι σου όπως παλιά, πριν χρόνια, πολύ πριν γίνεις ο λόγος της ύπαρξης μου, πριν γίνεις το κομμάτι που έλειπε για να ολοκληρωθεί η ευτυχία στην καρδιά μου. Με το αμάξι ενός καλού μας φίλου, είπαμε τις καθιερωμένες και τυπικές καληνυχτες και περιμέναμε μέχρι να μπεις στο σπίτι, μέχρι να βεβαιωθούμε ότι είσαι ασφαλής.
Εκείνη η στιγμή ήταν μια από τις πιο συγκινητικές στην ζωή μου, ακριβώς εκείνη την στιγμή, την ώρα που έκλεισες πίσω την πόρτα του σπιτιού σου, κατάλαβα ποσά έχουν αλλάξει μέσα σε τρισήμιση υπέροχα χρόνια.
Μου φαίνεται σαν χθες που όταν έκλεινες την πόρτα πίσω σου η καρδιά μου κοβόταν, χτυπούσε πιο δυνατά και λαχταρούσε να σε ξαναδεί. Σαν χθες ήταν όταν σε γνώρισα και σου κράτησα το χέρι για πρώτη φορά, όλα σαν χθες. Όχι όμως καλύτερα από το σήμερα, αυτό το σήμερα που μέσα του νοιωθω ο πιο πλούσιος άνθρωπος στην γη, το σήμερα που εξελίσσεται σε ένα υπέροχο αύριο και αυτό με την σειρά του σε ένα μαγικό χθες, ένα ακόμη από τα πολλά που αναπολώ αλλά δεν νοσταλγώ.
Το αύριο έρχεται απίστευτα γρηγορα και εγώ βιάζομαι ακόμη περισσότερο. Βιάζομαι να γίνω όλα αυτά που από μικρό παιδί ονειρευόμουν να γίνω. Σύζυγος, πατέρας, ήρωας. Ο καλύτερος σύζυγος που θα μπορούσες να έχεις, ο καλύτερος πατέρας και ο ήρωας των παιδιών μας. Μα πριν από όλα αυτά, αγάπη μου, βιάζομαι να σε αγκαλιάσω. Να σε σφίξω όπως την πρώτη φορά.
Το αύριο έρχεται απίστευτα γρηγορα και εγώ τρέχω ακόμη πιο γρήγορα από αυτό. Ο λόγος ένας. Να ζήσω όσα περισσότερα αύριο μπορώ μαζί σου…»
Το κλείνεις ευλαβικά, το βάζεις στην τσέπη και ξαφνικά η μέρα σου φτιάχνει. Συνεχίζεις με άλλη διάθεση πλέον, για την δουλειά παρέα με το χαμόγελο σου….
Join the discussion