Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης.
«Τι να σου πάρω για τα Χριστούγεννα», ρωτάς κι εγώ χαμογελώ.
Τι να σου πω; Ότι το δώρο μου είσαι εσύ;
Ότι το δώρο μου για φέτος και για όλες εκείνες τις χρονιές που πέρασαν χωρίς εσένα είσαι εσύ;
Το χαμόγελό σου όταν με κοιτάς, τα νυσταγμένα σου ματάκια όταν κουρασμένη αποκοιμιέσαι στη μέση της ταινίας.
Η φωνή σου το πρωί που με καλημερίζει κι εκείνες οι λέξεις σου οι βιαστικές όταν έχεις δουλειά και μέσα στον πανικό μου στέλνεις “μου λείπεις”.
Το δώρο μου, είσαι εσύ.
Κι αυτό που με κάνεις να νιώθω.
Και όλα εκείνα που δεν ήξερα καν ότι θέλω όχι από εσένα αλλά από εμένα τον ίδιο!
Εσένα θέλω κορίτσι μου.
Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό.
Στις καλές και στις κακές μέρες.
Στις στιγμές που γεμίζουν γέλια αλλά και σε εκείνες τις ανάποδες που η καθημερινότητα μας τσακίζει.
Εσένα θέλω κορίτσι μου.
Κάθε βράδυ. Κάθε ξημέρωμα. Κάθε χάραμα.
Να σε κοιμίζω στα χέρια μου και να σε κοιτάω μέχρι να ανοίξεις τα μάτια σου να με κοιτάξεις.
Να περιμένω να δω αυτά τα τεράστια καστανά σου μάτια για να έχω λόγο να δώσω τις μάχες της μέρας.
Το δώρο μου, φέτος είσαι εσύ.
Η επιθυμία μου σήμερα, τώρα, αύριο, είσαι εσύ.
Κι αυτό, δεν μπορείς να το βρεις σε κανένα μαγαζί. Σε καμία βιτρίνα.
Το εσύ μου..