Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Στο όνομα της αγάπης, τα μεγαλύτερα εγκλήματα.
Στο όνομα της συγχώρεσης οι μεγαλύτερες αμνησίες.
Στο όνομα του λάθους οι καλύτερες αφορμές.
Δεν κατάλαβα ποτέ μεγαλώνοντας τι εννοούσαν οι «μεγάλοι» όταν μας έλεγαν, να μην δίνετε αφορμές.
Το κατάλαβα όμως τώρα, μεγαλώνοντας.
Μην δίνεις στον άλλο την δύναμη να σταθεί στα λάθη για να δικαιολογήσει τα δικά του.
Μην δίνεις στον άλλο το χαρτί που χρειάζεται για να παίξει το δικό του παιχνίδι στην δική σου ζωή.
Αφορμές, αιτίες, λόγια, λόγοι, πράξεις.
Συνονθύλευμα χωρίς ουσιαστικό νόημα.
Γιατί στο τέλος της μέρας, μένει η καληνύχτα.
Μένει η καληνύχτα που θα πούμε ή που θα ξεχάσουμε.
Μένει το όνειρο που θα δούμε, που θα έρθει να ανοίξει απρόσκλητο το πιο ερμητικά κλειστό ντουλάπι και να βγάλει έξω όλες τις ανασφάλειες, όλες τις ανομολόγητες ανασφάλειες.
Μένει το όνειρο που θα κάνουμε με ανοιχτά τα μάτια.
Μένει το τίποτα ή τα πάντα..
Παίρνουμε αποστάσεις από τα γεγονότα, από την ζωή μας.
Παίρνουμε αποστάσεις από το σήμερα που γίνεται χθες κι από το αύριο που δεν προγραμματίζεται…
Διαβάζω το status του κολλητού μου: Δεν υπάρχει σωστό timing, υπάρχει σε θέλω και θα κάνω τα πάντα για σένα, ο κόσμος να χαλάσει. Και υπάρχει και το δεν σε θέλω. Απλά είναι τα πράγματα.
Κι όμως μάτια μου, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.
Υπάρχει «σε θέλω σήμερα, έτσι όπως είσαι σήμερα» δεν σου εξασφαλίζει κανείς το τι θα γίνει αύριο…
Κι ο καθένας μας, απλά παίρνει και διαλέγει ρόλους και στιγμές.
Κι εγώ αυτό κάνω.
Χρησιμοποιώ το χρόνο και την απόσταση για να πάρω ρόλους. Όχι απαραίτητα καινούριους ρόλους.
Μπορεί να είναι οι παλιοί ρόλοι σε καινούρια μορφή.
Μπορεί να είναι καινούριοι ρόλοι με την παλιά μορφή και να μην είναι αναγνωρίσιμοι πια…
Μπορεί μέσα από τα λάθη, μέσα από τον πόνο, μέσα από τις λάθος στιγμές, να γεννήθηκε ένας καινούριος άνθρωπος.
Κάπου διάβαζα, πως “η σοφία είναι τα λάθη που σε πόνεσαν”, και σκέφτομαι πόσο σωστό ακούγεται αυτό..
Άλλωστε γεννιόμαστε πολλές φορές, πεθαίνουμε μόνο μία!
Ακριβώς όπως κι οι σχέσεις μας που πριν τις αφήσουμε να πεθάνουν, πρέπει να είμαστε μέσα μας απόλυτα σίγουροι πως τις αφήνουμε για αιτίες κι όχι αφορμές!
Γεννιούνται ξανά και ξανά μέσα από τις στιγμές που ζούμε, αλλά είναι μόνο μια η στιγμή του θανάτου και είναι μη αναστρέψιμη.
Γι’αυτό και πριν κάνεις την «αναγγελία» της ώρας που κάτι φεύγει από την ζωή σου, πρέπει να είσαι απόλυτα σίγουρος πως δεν θα το ζητήσεις πίσω.
Πως δεν θα έρθουν νύχτες που θα το ζητάς, που δεν θα έρθουν πρωινά που θα το ψάχνεις. Πρέπει να είσαι σίγουρος γιατί όταν έρθει το μη αναστρέψιμο, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα παραπάνω από το να το βιώσεις!
