Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη
Φεύγα…
Και σε παρακαλώ, όπως θα φεύγεις κλείσε πίσω σου την πόρτα. Κλείσε την και κλείδωσέ την καλά. Δεν αντέχω άλλες οχλήσεις. Δεν θέλω κανέναν πια να μπει και να με αναστατώσει. Θα μείνω εδώ μονάχη μου στο κρεββάτι μου, παρέα με τη μοναξιά μου. Δεν χρειάζομαι κανέναν πλέον.
Κανέναν το ακούς; Με κουράσατε όλοι. Με κουράσανε οι έρωτες, τα δάκρυα και οι λυγμοί που μου έφεραν. Καλύτερη η μοναξιά μου. Τουλάχιστον αυτή είναι πιο ακίνδυνη, πιο ξηγημένη και δεν μου επιφυλάσσει καμία έκπληξη. Ξέρω τι να περιμένω από εκείνη.
Και τώρα, σε παρακαλώ, φεύγα. Με το κεφάλι σκυφτό και με του ώμους σου γερμένους. Σα να σε ταλανίζει ο χωρισμός μας, σα να βασανίζεσαι κι εσύ όπως εγώ. Φεύγα και μην κοιτάς πίσω σου. Ούτε συντρίμμια, ούτε σπασμένα αισθήματα θα βρεις. Εμένα αγκαλιά με την μοναξιά μου θα αντικρίσεις.
Πλέον, θα είναι συνειδητοποιημένη η επιλογή μου. Και αυτό μπορεί και να σε πληγώσει. Ή τουλάχιστον να φαντάζει έτσι μες στο κεφάλι μου. Θα είναι το παραμύθι μου, μην ανησυχείς. Δεν θα το πιστέψω όσο κι αν θέλω να είναι αλήθεια.
Φεύγα και μην νοιαστείς. Όπως έκανες πάντα. Φεύγα, θέλω να μείνω μονάχη μου. Θέλω να αναλογιστώ τα λάθη μου και τα δικά σου. Θέλω να δώσω ένα τέλος στην ιστορία μας που να μας αξίζει, χωρίς φωνές και υστερίες. Φεύγα όσο μπορώ να συγκρατώ τα δάκρυα και την αξιοπρέπειά μου. Φεύγα όσο μπορώ να χαλιναγωγήσω τα συναισθήματά μου, πριν εκφραστούν και με πνίξουν. Φεύγα όσο είναι καιρός. Φεύγα γιατί εσύ μπορείς να το κάνεις.
Εγώ τελείωσα με τους έρωτες, όπως τελείωσα και με εσένα. Τα παίρνεις όλα φεύγοντας ξέρεις. Καρδιά και αισθήματα. Εγώ κουράστηκα να μαζεύω κομμάτια από το πάτωμα. Κουράστηκα να περιδιαβαίνουν άσχετοι από το κορμί και την ψυχή μου. Άδειασα, πως το λένε;
Φεύγα σου λέω. Για τίποτα δεν ήσουν κι εγώ σου έδωσα τα πάντα μου. Φεύγα και μην νοιαστείς. Όπως έκανες πάντα.
Φεύγα γιατί και το πολύ σου, λίγο μου ήταν.
Φεύγα να νιώσω καλά…
