Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.
Κάποτε έρχεται η στιγμή να “αδειάσεις”.
Να αδειάσεις από ανθρώπους, να αδειάσεις από μνήμες, να αδειάσεις από στιγμές.
Να σταθείς στη μέση του πουθενά σου, να καθίσεις κατάχαμα και να κοιτάξεις το κενό.
Πόρτες κλειστές, καλά σφαλισμένες και μια σιωπή που λέει όσα εσύ δεν ξεστομίζεις.
Είναι η στιγμή που θα αδειάσεις από όλα και θα τα αδειάσεις όλα.
Συρτάρια, ντουλάπες, όλα άδεια στο πάτωμα γύρω σου.
Κι εσύ κοιτάς.
Δεν θες τίποτα από όλα αυτά.
Παίρνεις σάκους και χώνεις μέσα εκείνα που δεν θες να ξαναγγίξεις.
Μαζί τους, βάζεις και τις μνήμες, βάζεις και τις στιγμές.
Μόνο οι άνθρωποι δεν χωράνε σε αυτό το συμάζεμα. Οι άνθρωποι που θες. Οι άνθρωποι που αξίζουν. Οι άνθρωποι που μέσα σου μετράνε πολύ.
Με αυτούς θα λογαριαστείς πέρα από την σιωπή.
Αυτή θα την κρατήσεις όσο χρειάζεται. Όχι σαν αδυναμία. Όχι γιατί δεν έχεις τι να πεις.
Γιατί θες να μιλήσεις μέσα από τις πράξεις κι όχι μέσα από τις λέξεις. Γιατί έτσι ζητάς συγγνώμη.
Εκείνους τους άλλους, τους τιποτένιους, εκείνους τους περαστικούς που σαν αρπακτικά μπήκαν να γεμίσουν το τίποτά τους μέσα από εσένα, δεν αξίζουν ούτε βλέμμα, ούτε λέξη, ούτε στιγμή.
Στέκομαι ακόμα λίγο στο πουθενά καθισμένη.
Θέλω λίγο χρόνο ακόμα…
Λίγο χρόνο να καθαρίσω από τις μνήμες.. να καθαρίσω από τους ανθρώπους.. να κοιτάξω τα καινούρια σημάδια και να τα συνηθίσω πάνω μου.
Λίγο χρόνο με πόρτες κλειστές…
Τόσο όσο…
LoveLetters
