Γράφει η Σοφία Παπαηλιαδου
Φωτογραφίζει ο Μάνος Σαββίδης
Έχεις ακούσει το μέταλλο να χτυπάει πάνω στο γυαλί;
Όχι βαρύ μέταλλο, ένα λεπτεπίλεπτο, δουλεμένο με προσοχή και λεπτομέρεια μέταλλο, ας πούμε ένα δαχτυλίδι.
Το άκουσες ποτέ να κυλάει πάνω στο γυαλί;
Είναι ο ήχος του τέλους.
Είναι αυτός ο οξύς, σύντομος, ήχος που σου τρυπάει την καρδιά.
Είναι οι λέξεις που τελείωσαν, οι στιγμές που κατέβηκαν από την μνήμη.
Είναι οι φωτογραφίες που ξεθώριασαν και οι ημερομηνίες που αλλάζουν πια σημασία.
Είναι το “κάποτε ξέρεις..”, είναι και το “θυμάσαι τώρα..”
Και μένει ένα κενό.
Ένα κενό στο δάχτυλο που από χρόνια είχε μάθει να το αγγίζει αυτό το μέταλλο.
Ένα κενό μέσα σου, που για καιρό το αγνοούσες.
Ένα κενό στο σήμερα και στο τώρα.
Και προχωράς, και συνεχίζεις.
Μόνο που κάποιες στιγμές, ανεπαίσθητες στο χρόνο, αφηρημένα και χωρίς να το καλοσκεφτείς, αγγίζεις εκεί, στο γυμνό δέρμα που κάποτε άγγιζε αυτό το δαχτυλίδι.
Αγγίζεις το κενό..
Κι αυτό είναι το παράξενο με το κενό. Μπορεί να καλυφθεί, μπορεί να ξεχαστεί, μα ποτέ μα ποτέ, δεν θα πάψει να υπάρχει το σημάδι του.