Άλλαξε η εποχή κι άλλαξαν μαζί το ήθος, οι συνήθειες και ο χαρακτήρας..

Γράφει η Άρτεμις Πολυκάρπου

Πρόλαβα τις βόλτες στην πλατεία χωρίς τηλέφωνο, το ξυπόλυτο παιχνίδι με τα παιδιά στην γειτονιά και τα βράδια στις ουρές για σινεμά, η μεγάλη έξοδος της βδομάδας. Τότε ήταν όλα τόσο απλά και γνήσια.

Μια δεκαπεντάχρονη ήταν όντως δεκαπεντάχρονη. Τώρα γύρω μου βλέπω μόνο «εικοσάρες» λες και η αθωότητα της εφηβείας εξαφανίστηκε, κάπου χάθηκαν πέντε χρόνια.

Δεν είναι μόνο αυτό, τότε το φλερτ είχε άλλο μεράκι, σου άρεσε μια κοπέλα την διεκδικούσες χωρίς να καίγεσαι για εναλλακτικές. Ερωτευόσουν άνθρωπο σήμερα γίνανε όλα εικόνες, άλλες με νόημα και χαρακτήρα άλλες χωρίς.

Σου αρέσει μια κοπέλα θα της στείλεις μήνυμα αλλά ταυτόχρονα στέλνεις σε άλλες πέντε. Η γυναίκα φλερτάρει ως κυνηγός χωρίς να υπολογίζει τα στοιχειώδη..

Ακούω άντρες να κακολογούν γυναίκες για χαμηλό ήθος αλλά σε κάθε γυμνή φωτογραφία δεν λείπει η παρουσία τους στο like. Θέλουν σοβαρό δεσμό όμως δεν αντιστέκονται στο κάλεσμα της μιας νύκτας. Άλλοι που δεν σέβονται την σεμνή σύντροφο τους και ξενοκοιτάνε με λιγούρα. Ζητούν την δική τους σεμνή, να μην την βλέπουν άλλοι αλλά εκείνοι αλωνίζουν.

Γυναίκες που από την άλλη παρουσιάζονται σεμνές αλλά ο σωστός σύντροφος τους έχει μαύρα μεσάνυχτα. Σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις όμως ποιον να εμπιστευτείς και πως;

Αρχίζει να σου φαίνεται απίθανο να συναντήσεις έναν άνθρωπο με αρχές και αξίες. Φυλακιστήκαμε στο θέαμα μιας ύπαρξης με χαμηλό ήθος που πλέον μοιάζει φυσιολογικό.

Ο σεξισμός πόσο μακριά θα σε πάρει; Πώς εξελίσσεται μια ζωή χωρίς ουσία; Πίσω από το story ποιος είσαι; Με ποιον θα μοιραστείς τον όμορφο εαυτό που έκρυψες μέσα σου;

Αλλάξαν οι εποχές σου λένε, άλλαξε η κοινωνία λες και δεν αποτελείται από ανθρώπους σαν εμάς.

Ξεχάσαμε πως εμείς είμαστε η κοινωνία, εμείς καθορίζουμε τις αξίες, την ροή της ιστορίας.

Χαμήλωσε η φωνή μας και πουλήσαμε την αξιοπρέπεια μας σένα είδωλο χωρίς «Θεό».