Γράφει ο Γιώργος Χίτζιος
Με αγωνία τα μάτια,
ψάχνουν τα άδεια δωμάτια.
Δαγκώνει τα χείλη.
Ανοιχτή μπροστά,
της εξόδου η πύλη.
Στα δάκρια, πνίγει το θυμό.
Στραγγίζει του χωρισμού την πίκρα.
Γουλιά, γουλιά, πίνει το χυμό.
Μια ζωή, ίδια ευωδιαστό γιασεμί,
μαράθηκε σε μια στιγμή.
Άνοιξε στον έρωτα, της καρδιάς την πόρτα.
Φύτεψε ρόδα, φύτρωσαν άγρια χόρτα.
Με ροδοπέταλα το νόμιζε στρωμένο μονοπάτι.
Μ’ αγκάθια είναι στρωμένο, ανίδεε διαβάτη.
