Γράφει ο Μάνος Σαμοθρακής – Τριστάνος
Ήρθες για να μου αποδείξεις, ότι τελικά η αγάπη δεν είναι μόνο μία λέξη που στολίζει τα βιβλία και τους στίχους από τα τραγούδια που ξεσηκώνουν την καρδιά μας, αλλά ένα θαύμα, που όταν το πιστέψεις, θα έρθει να σε βρει!
Έγινες η αιτία για να πιστέψω πάλι στους ανθρώπους και να βγω από την άσχημη φυλακή του μυαλού μου, που το είχα καταδικάσει σε μια άχρωμη ζωή, για να μην πληγωθώ ξανά.
Εμφανίστηκες στη ζωή μου, για να με κάνεις να νιώσω κάποια συναισθήματα, που είχα ξεχάσει ότι υπάρχουν ακόμη και τα διάβαζα μόνο σε ποιήματα που υμνούσαν τον έρωτα.
Άρχισα να καταλαβαίνω τι θα πει “μου λείπεις” και κάθε στιγμή που είσαι μακριά μου, ο αέρας να είναι λιγοστός και ανούσιος, χωρίς τη μυρωδιά σου.
Με έκανες να καίγομαι κάθε φορά που αγγίζω το κορμί σου και ρίγη να διαπερνούν το σώμα μου. Να τρέμω όταν σε φιλώ και η δίψα να μην σβήνει.
Να ενώνονται οι ψυχές μας κάθε φορά που κάνουμε έρωτα και μόνο τα μάτια σου να θέλω να κοιτώ, σε έναν παράδεισο που φτιάχτηκε για μας, με μουσική, τους χτύπους της καρδιάς.
Με έκανες να νοιάζομαι και να ανησυχώ, μην τίποτα μου πάθεις και να φοβάμαι μην τελειώσει αυτό το όνειρο που ζω. Να χαμογελώ στο δρόμο σαν τρελός κι όλο τον κόσμο, να βλέπω όμορφο και λαμπερό.
Να σου φωνάζω σ’ αγαπώ και οι λέξεις να μην φτάνουν, για αυτό που θέλω να σου πω. Να σε κοιτώ και να μην μπορώ, αλλού τα μάτια μου να στρέψω.
Ήρθες σαν άγγελος και όλα έχουν αλλάξει, ένα κονσέρτο μαγικό, στις φλέβες μου μετάξι. Σα ναυαγός περίμενα, χρόνια για να περάσεις, ακτίνα ηλίου – Θείο φως – τη μοίρα μου να φτιάξεις!
Άσε με να γίνω το λιμάνι σου κι όλους τους φόβους σου να πάρω. Να σ’ έχω πάντα μέσα μου, κάθε πληγή να θρέψω.
Άσε με να γίνω το λιμάνι σου, την κάθε μέρα σου να φτιάχνω, σου υπόσχομαι αγάπη μου, δεν θα σε απογοητεύσω.
