Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου
Να περπατήσω στα στενά πλακόστρωτα σοκάκια του μυαλού σου.
Κάτω απ’ τον καυτό ήλιο και τα γεμάτα φεγγάρια σου.
Να γίνω γέφυρα να ενώσεις την καρδιά με το μυαλό σου!
Φόβος να μη χωράει.
Μόνο αγάπη να γίνεις για την ελευθερία της ψυχής σου!
Άσε με να σε ανακαλύψω! Να απλώσω τα χέρια μου να μυρίσω τα γιασεμιά και τα νυχτολούλουδά σου.
Ένα κλωνάρι τους να κόψω, να το φυλάξω στον κόρφο μου, να μεθώ με το άρωμά του.
Άσε με να σε ανακαλύψω! Στην ανατολή της ημέρας που λάμπει ο ουρανός, στο πρώτο χαμόγελο που ομορφαίνει το πρόσωπό σου.
Στη δύση του ήλιου που ντύνεται ο ουρανός στα πορφυρά του και φέρνει τη νύχτα και τ’ άστρα συντροφιά του.
Άσε με να σε ανακαλύψω! Σα νησί Κυκλαδίτικο να σε σεργιανίσω. Στις δαντελωτές ακρογιαλιές σου ξυπόλητη να περπατήσω. Στην αλμύρα της θάλασσάς σου να απλώσω το κορμί μου να ανοιχτώ στην αγκαλιά σου.
Άσε με να σε ανακαλύψω! Σα μικρό παιδί, χαρούμενο κι ανέμελο να παίξω με την άμμο και κάστρα με τα χέρια μου να φτιάξω, να χαλάσω, να γελάσω… μόνο μαζί σου!
Άσε με να σε ανακαλύψω! Στις μπόρες, στις φουρτούνες, στη βαρυχειμωνιά σου. Εκεί που συχνάζεις και πίνεις τον καφέ σου, εκεί που αποσύρεσαι με ένα βιβλίο στο χέρι και μια μελαγχολία στα μάτια.
Κάπου εκεί δίπλα σου και πλάι σου, διακριτικά σαν αεράκι απαλό θα ψιθυρίζω στα όνειρά σου.
Σαν ζωγραφιά ανεξίτηλη στο χρόνο. Σαν πεταλούδα αέρινη και μέλισσα που μεθάει απ’ τα λουλούδια. Άσε με να σε ανακαλύψω! Στο χρόνο το δικό σου που ανασαίνεις.
Στον έρωτα το θεϊκό που λαχταρά η ψυχή σου. Εκεί που νιώθεις πληρότητα με το είναι σου και ολόκληρος με την καρδιά σου. Εκεί που αναπαύεται το μέσα σου και γαληνεύει η ματιά σου. Εκεί, άσε με να υπάρχω στην ουσία που μου δίνει παρουσία.
Στην ασφάλεια της ένωσης που μόνο έτσι έχει ελευθερία. Εκεί που το μαζί δεν είναι απειλή, μα χαρά και δρόμος εδραιωμένος κι αμετακίνητος! Εκεί όπου όταν ανακαλύψεις το δρόμο που θα περπατήσεις, θα σου αποκαλυφθεί ο θησαυρός και ο πλούτος που αναζητούσες.
Εκεί, που όταν φτάσεις πίσω δεν ξαναγυρνάς! Κρεμάς και τα παπούτσια σου και μένεις να απολαύσεις ότι ανακάλυψες γιατί σου αποκαλυφθεί! Απλόχερα, γενναία και γενναιόδωρα, μα και τόσο ευχαριστιακά να ανακαλύπτεις ότι εσυ υπάρχεις!
