Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου.
Το χάσαμε πατριώτη!
Τίποτα, πουθενά και καμία ευγένεια τη σήμερον ημέρα.
Ορέ που πάμε, ορέ; Αθάνατος Αυλωνίτης!
Έτσι στα μάθανε; Λάθος στα έχουν πει.
Καλημέρα σας , ευχαριστώ πολύ, παρακαλώ, συγνώμη, το ίδιο επιθυμώ και για εσάς, ορίστε. Ούτε λόγος.
Ξεχασμένες λέξεις.
Έλα λίγο να το πάρουμε αλλιώς.
Δεν με ξέρεις και από χθες. Δεν σε ξέρω επίσης. Λίγη ευγένεια ποτέ δεν έβλαψε κανέναν.
Ξέρεις αν μιλήσεις καθώς πρέπει δεν μπαίνεις φυλακή.
Προσπάθησέ το και θα έχεις πολύ όμορφα αποτελέσματα.
Αυτός πια ο υποτιμητικός πληθυντικός;
Ξέρεις τι εννοώ!
Αυτός με το περίεργο υφάκι, σε γράφω κανονικά και που μιλάς. Στα παλιά μου τα παπούτσια, για να μην το πω αλλιώς. Η συνηθισμένη έκφραση καραμέλα, στις μέρες μας πια.
Περιμένω να τελειώσεις για να στην πω, πάντα ευγενικά όμως… τύπου “μάλιστα, ότι πείτε”, ο πληθυντικός μας μάρανε.
Ο ενικός που ξεπροβάλει από παντού λες και είμαστε φίλοι από τα παλιά;
Από το στρατό ας πούμε που κάναμε μαζί τις τουαλέτες. Καλλιόπη η λεγόμενη.
Αμ το άλλο;
Η συνεχόμενη έκφραση που ακούς, μέσα στη μαγκιά πάντα. Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;
Σιγά Ρε. Ποιος είσαι;
Μα αν είναι δυνατόν.
Σε δημόσια υπηρεσία πας και τους μιλάς στον πληθυντικό και ευγενέστατα και παίρνεις μια απάντηση στα μούτρα “κάτσε κυρία μου λίγο” .
Συγνώμη κιόλας ε; Χίλια συγνώμη για την ενόχληση. Βλακεία μου που ήρθα να πληρώσω. Ουπς!
Δεν είναι μόνο αυτά φυσικά.
Δεν μιλάμε για τους αγενέστατους “κυρίους” και “κυρίες”, που ο Θεός να τους κάνει, που έχουν τελειώσει τα καλύτερα – ακριβότερα πανεπιστήμια, στα εξωτερικά, βεβαίως βεβαίως.
Μένουν και στις καλύτερες και ακριβότερες περιοχές. Αμέ!
Εδώ ξεκινάνε τα γέλια τα πολλά.
Α βέβαια. Νομίζουν πως επειδή είσαι ένας απλός υπάλληλος μπορούν να σου μιλάνε όπως θέλουν. Εμ και εσύ! Δεν τελείωσες το Χάρβαρντ. Τι να σε κάνω;
Πήγες στο σχολείο της γειτονιάς σου. Και μετά δούλευες από τα 18 σου για να σπουδάσεις σε μια μικρή Σχολή κάπου εκεί στο κέντρο της Αθήνας.
Γιατί οι γονείς σου δεν είχαν χρήματα για να σου δώσουν.
Μένεις και στα Πατήσια; Τι λες τώρα; Ντροπή σου!
Ξέρω ανθρώπους η οποίοι δεν έχουν τελειώσει καν το σχολείο και όμως ντρέπεσαι να τους μιλήσεις. Κύριοι και Κυρίες με το Κ κεφαλαίο!
Το να είσαι λοιπόν ευγενικός δεν έχει να κάνει με το που μεγάλωσες, ούτε σε πιο σχολείο πήγες.
Οι ευγένεια αγάπη μου δεν μαθαίνεται στα καλύτερα ή όχι σχολεία.
Είναι θέμα παιδείας που δεν έχει να κάνει με ακριβά ή όχι σχολεία.
Όμως στις μέρες μας, δυστυχώς, η λέξη ευγένεια δεν πολύ χρησιμοποιείται.
Ας το αλλάξουμε λίγο γιατί πραγματικά πατάμε όλοι το ίδιο χώμα. Γιατί πραγματικά είναι δωρεάν.
Με μια απλή Καλημέρα, θα εισπράξεις ένα πολύ όμορφο χαμόγελο.
Με ένα απλό Ευχαριστώ, τον κόσμο όλο…
Δεν κοστίζει ξέρεις!
Καλή επιτυχία!
Τα φιλιά μου!
LoveLetters
