Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Κι αν κάποτε σου πουν ότι σ’ αγάπησα πολύ, μην γυρίσεις.
Εγώ ήθελα να με λατρέψεις γυμνή.
Μην γυρίσεις και με δεις αποκαμωμένη χωρίς την ανάσα σου.
Μην γυρίσεις και με δεις ντυμένη με κουρέλια.
Γιατί πλέον δεν λάμπω, θάμπωσα απ’ την απουσία σου.
Το κορμί μου κουβαλάει την εθελούσια σιωπή σου.
Χθες βράδυ σ’ ονειρεύτηκα. Πέρασε χρόνος από τότε που σε είδα τελευταία φορά, αλλά η ψυχή μου στα χέρια σου απάνω είναι ακόμη.
Νοιώθω κρύο όταν γεμίζω απ’ τις αναμνήσεις, αυτές που με ασφάλεια κρατάω στην καρδιά μου.
Λείπεις και το σπίτι ερήμωσε χωρίς την μυρωδιά σου.
Μαζεύω ένα φιλί απ’ το πάτωμα, εκείνο που λύνω κάθε φορά που σε σκέφτομαι.
Σε θυμάμαι σαν και τώρα με το πορτοκαλί μπλουζάκι και το μπεζ παντελόνι που τόσο σου πάνε, να με κοιτάς και να μου χαμογελάς.
Έλα να πάμε στο νησί μας, αυτό που μας περιμένει, με το γιασεμί στο μπαλκόνι.
Να πίνουμε τσάι βατόμουρο και να χαιρετάμε τ’ αεροπλάνα που περνάνε.
Έλα, να ονειρευτούμε πάλι απ’ την αρχή.
Έλα γιατί απόκαμα να σε περιμένω!
