Έλα χωρίς λόγια, χωρίς τίποτα που να κάνει φασαρία. Απλά, έλα!

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου 

Απλά έλα, χωρίς να με ρωτήσεις, ένα πρωινό, μια νύχτα, όποτε και αν είναι χωρίς να μου εξηγήσεις το γιατί.
Ξέρω, θα καταλάβω.

Έτσι γιατί σου έλειψα, γιατί πέρασα σαν αστραπή από το μυαλό σου.
Έτσι γιατί ήθελες να με αγγίξεις και να φύγεις.
Να με αφήσεις άναυδη, να μην μπορώ να πω κουβέντα παρά μόνο να αγκαλιαστούμε, να φιληθούμε και μετά…

Μετά; Ποιος το λογαριάζει το μετά;
Έλα χωρίς να το σκεφτείς, μια στιγμή τρέλας είναι αρκετή για να ιδωθούμε, για να ερωτευτούμε ξανά και ξανά.

Μα δεν έφυγε αγάπη μου, δεν θα φύγει ποτέ σου λέω, φτάνει μόνο να έρθεις χωρίς να χρειάζεται να το αναλύσεις, χωρίς να με ρωτήσεις, όπως πάντα, όπως τότε, μόνο εσύ και ο ερχομός σου, μόνο εσύ και το κορμί σου, τα μάτια σου, τα χέρια σου, η αγκαλιά σου, εκείνη η μοναδική αγκαλιά που σαν εκείνη δεν έχει άλλη.

Θα σταθώ εκεί ακίνητη να σε κοιτάω, να σε χαζεύω, για όσο, για μια στιγμή, για δευτερόλεπτα, αρκεί να έρθεις.

Έλα, έλα για να δω και πάλι το κορμί μου να ανατριχιάζει, για να νιώσω και πάλι μοναδική σε ετούτο τον κόσμο, πως δεν μπορεί να σε έχει καμμιά άλλη παρά μόνο εγώ, για πάντα.

Έλα γιατί μου έλειψε η θορυβώδης ησυχία σου αγάπη μου.
Έλα χωρίς λόγια, χωρίς τίποτα που να κάνει φασαρία.
Απλά έλα!