Γράφει ο Μόντε Κρίστο
Έρχονται κάποιες στιγμές στη ζωή που πραγματικά σε κάνει να αναρωτιέσαι αν όντως υπάρχει κάρμα. Γιατί όπως συνηθίζουν να λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικανοί “Karma is a bitch”.
Και πόσες φορές στη ζωή μας δεν σκεφτήκαμε ότι η δικαίωση είναι γλυκιά. Όχι η εκδίκηση, καθώς δεν είμαι υπέρ παρά μόνο σε ακραίες περιπτώσεις, αλλά η δικαίωση.
Μία από αυτές τις φορές είναι όταν φτάνεις στο σημείο να πεις “Τώρα όμως γλυκιά μου, δεν θέλω εγώ. Άντε στ…….”, ο καθένας βέβαια συμπληρώνει ότι θέλει. Άλλοι πιο ευγενικοί και άλλοι πιο αθυρόστομοι.
Αυτή η δικαίωση έχει δύο σκέλη:
Ή την ήθελες αλλά για κάποιο διάστημα, ίσως και πολύ μεγάλο για διάφορους λόγους (δεν είναι τώρα ώρα για ανάλυση), δεν σε ήθελε εκείνη.
Ή ήσασταν κάποτε μαζί, απομακρυνθήκατε, έκανες εσύ τις προσπάθειές σου επίσης πάλι συνήθως για μεγάλο διάστημα λόγω καψούρας, αλλά εκείνη σε είχε στο “Η κλήση σας είναι σε αναμονή. Παρακαλώ περιμένετε”.
Δεν θα σταθώ στο πρώτο σκέλος γιατί είναι εύκολο. Ίσως και να το κάνω μελλοντικά. Θα σταθώ στο δεύτερο. Και θα σταθώ σε αυτό γιατί “Ουδείς πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος”. Και με τους αχάριστους ανθρώπους στη ζωή μου δεν τα πάω ιδιαίτερα καλά. Ειδικά όταν έχουν ευεργετηθεί τόσο που δεν θα έπρεπε καν να σε πιάνουν στο στόμα τους.
Στο παιχνίδι είναι να έρθει η κακιά η ώρα που απομακρύνεσαι με τον άλλον. Χωρίζεις όχι ουσιαστικά αλλά στο στυλ “ας μείνουμε λίγο χώρια γιατί μπλα μπλα μπλα”, απομακρύνεσαι, χάνεσαι για λίγο λόγω υποχρεώσεων κλπ. Η ουσία είναι ότι ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ δεν είσαι μαζί με τον άλλον. Και συνήθως όχι από δική σου υπαιτιότητα.
Αρχίζουν λοιπόν τα αραιά μηνύματα, τα έλα να πάμε για έναν καφέ, ο Πασχάλης Τερζής “Άσε με να βρω τον εαυτό μου”, κάτι μεταμεσονύκτιες οχλήσεις και μηνύματα και αναπάντητες και σκοτεινές φωτογραφίες και ότι περνάει από το μυαλό του καθενός. Μέχρι εκεί όμως. Μένει η κατάσταση σε αυτά. Στην ανάγκη του άλλου για επικοινωνία συνήθως μεταμεσονύχτιες ώρες που πιάνουν αυτές οι ρημάδες οι μοναξιές.
Περνάει ο καιρός, εσύ στην αναμονή ώσπου κάποια στιγμή, έρχεται ο άλλος και σου λέει να είστε πάλι μαζί. Και τότε συνειδητοποιείς ότι εσύ πλέον δεν θέλεις! Σε κούρασε, σου έφυγε, ξενέρωσες βρε αδερφέ.
Και αρχίζουν από την άλλη πλευρά τα κλάματα, τα επίμονα τηλέφωνα, τα κατεβατά με μηνύματα και ο Πλούταρχος (όχι ο αρχαίος, ο άλλος ο “Υπήρχαν όρκοι”). Για σένα όμως όλο αυτό έχει τελειώσει. Και λογικό είναι.
Όχι επειδή εσύ κουκλίτσα μου ξύπνησες ένα πρωί, στη βάρεσε και λες θέλω να μείνω μόνη, ο άλλος θα αλλάξει τη ζωή του και θα σε περιμένει αιώνια. Η υπομονή έχει και τα όριά της. Αν σε αγαπάει και θέλει θα μείνει. Αλλά να ξέρεις πως όσο περνάει ο καιρός τόσο απομακρύνεται η πιθανότητα να τα ξαναβρείτε. Γιατί αυτός κουκλίτσα μου ήταν εκεί. Σε περίμενε.
Είχε μέσα του ελπίδα. Κοιμόταν και ξυπνούσε περιμένοντας πότε θα αποφασίσεις εσύ (για οποιοδήποτε λόγο δεν μας αφορά) να ξαναείστε μαζί. Και μόλις αυτός σου πει όχι αρχίζεις εσύ τις νεκρολογίες. Και να έμενες σε αυτά καλά θα ήτανε γιατί έτσι κάνεις κακό μόνο στον εαυτό σου.
Είναι απαράδεκτο όμως να κατηγορείς τον άλλον, ότι κάποτε σου έδωσε όρκους. Σου υποσχέθηκε ότι θα ήταν πάντα εκεί. Δίπλα σου. Να σε περιμένει. Ότι χρειαστείς. Ότι ζητήσεις…
Είσαι απαράδεκτη γιατί αυτός ήταν εκεί. Δεν έφυγε. Περίμενε. Ξεροστάλιαζε. Τον έπρηξες με τα “θα δούμε”, τα “όχι ακόμα ” και τα “δεν είμαι έτοιμη”.
Έπρεπε να το ξέρεις όμως ότι δεν θα είναι αιώνια. Ποιος άνθρωπος θα καταπατάει την αξιοπρέπειά του μια ζωή γιατί εσύ δεν ξέρεις τι θέλεις ξαφνικά; Ποιος άνθρωπος θα μπορεί να ζει αιώνια με ένα κινητό στο χέρι, περιμένοντας πότε θα σε φωτίσει εσένα ο Θεός να δεις τι θα κάνεις;
Ο χρόνος του κάθε ανθρώπου είναι πολύτιμος. Δεν έχουμε άλλωστε και απεριόριστο στη ζωή μας. Κάθε στιγμή μετράει. Και εσύ αντί να εκτιμήσεις έστω τον χρόνο που περνούσε μαζί σου, που αφιέρωνε να είναι κοντά σου και να είσαι ξεκάθαρη μαζί του, τον έβαλες στην αναμονή.
Αλήθεια για πες μου εσύ πόσο θα άντεχες να μείνεις στην αναμονή; Έτσι για τα πρακτικά.
Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια. Και δεν έχεις κανένα δικαίωμα να κατηγορείς τον άλλον. Κανένα απολύτως. Και αν το κάνεις αυτό θα είσαι εντελώς άδικη.
Τουλάχιστον όμως πήρες ένα μάθημα. Και φρόντισε στην επόμενή σου σχέση να μην ξανακάνεις το ίδιο.
Γιατί την επόμενη φορά θα πονέσει πιο πολύ. Να είσαι σίγουρη…
Υ.Γ: Κορίτσια μια συμβουλή: Το “θέλω να μείνω λίγο μόνη να σκεφτώ” πλέον δεν περνάει. Έχει κουράσει. Θα σας διαολοστείλει καμιά ώρα κάποιος όχι και τόσο ψύχραιμος και θα τρέχετε και δεν θα φτάνετε.
Φιλικά Πάντα.
