Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης.
Έναν έρωτα αμαρτωλό θέλω!
Από εκείνους που σου κόβουν την ανάσα. Με ιδρωμένα κορμιά και μουσκεμένα σεντόνια.
Με μια μάχη να είναι το φιλί και να αφήνει σημάδια.
Με κορμιά γρατζουνισμένα, ματωμένα, βυθισμένα σε αγγίγματα και ένα πάθος χωρίς έλεος.
Γιατί ο έρωτας, ο αλήτης, δεν έχει έλεος. Δεν έχει παύσεις.
Μπαίνεις μέσα του και σε καταπίνει! Χάνεσαι στα σκοτάδια του και το μόνο που παρακαλάς, είναι να μην ξημερώσει. Να μην δει το φως της μέρας.
Δεν μου κάνει η ευγένεια, τα καθώς πρέπει και τα μή μου άπτου.
Δεν χωρά καμία τελειότητα.
Δεν σε θέλω τέλεια βαμμένη και προσεκτικά τοποθετημένη!
Θέλω να ακούω την ανάσα σου και να συντονίζεται με τη δική μου.
Θέλω τις λέξεις σου που θα φωνάζουν καύλα.
Θέλω τα σημάδια σου πάνω μου που θα κοιτάμε το πρωί, και θα ανυπομονούμε να τα ξαναχαράξουμε.
Έναν έρωτα αλήτη έχω να σου δώσω, αμαρτωλό, κι αν θες κράτα τον..
Αν δεν σου κάνει.. κάψ’τον!